سالروز ولادت قمربنی هاشم، علمدار کربلا، حضرت ابوالفضل العباس (ع) مبارک باد

نوائیان رودسری - بی تردید، حضرت عباس بن  علی(ع)، چهره پرفروغ و از قهرمانان بزرگ آوردگاه نینواست. حضرت ابوالفضل(ع)، سالار رشید سپاه اباعبدا...(ع) و علمدار لشکرِ سرور جوانان اهل بهشت بود. فصل فصل تاریخ واقعه کربلا، مشحون از جانبازی  و وفاداری این فرزند برومند امیرمؤمنان(ع) است. ابوالفضل العباس(ع) برای تمام دوستداران آزادی و آزادگی، نماد شرافت، وفاداری، عزت و جوانمردی است. با آن که بخش های محدودی از زندگی و حیات این اسوه ایثار و شهادت، در تاریخ منعکس شده  اما شخصیت متعالی و برجسته او، چنان بر ذهن و اندیشه آزادی خواهان پرتو افکنده است که محدودیت منابع و اندک بودن اطلاعات، کمتر به چشم می آید. حضرت عباس بن علی(ع)، روز جمعه، 4 شعبان سال 26هـ.ق، در شهر مدینه متولد شد. پدرش، امیرمؤمنان، امام علی(ع) و مادرش، بانویی باتقوا و شجاع به نام فاطمه، دختر حزام بن خالد، از قبیله بنی کلاب، ملقب به «ام البنین» بود. «عبدا...مامقانی» در جلد دوم کتاب «تنقیح المقال»، درباره ازدواج امیر المؤمنین(ع) با ام البنین می نویسد:«روایت شده است که امیرالمؤمنین(ع)، از برادرش عقیل، که به علم انساب عرب آگاه بود، خواست تا همسری با نسب برای او برگزیند تا برای او پسری شجاع به دنیا آورد که یار و یاور پسرش حسین(ع) در کربلا باشد. عقیل به ایشان گفت که با ام البنین کلابی ازدواج کند چرا که در میان عرب شجاع تر از اجداد او سراغ ندارد.» حضرت ابوالفضل(ع)، پس از شهادت امام علی(ع)، نزدیک به 10 سال، دوران امامت برادر ارجمندش، امام حسن مجتبی(ع) را درک کرد و همواره در سختی ها و وقایع حزن انگیز دوران خلافت کوتاه ایشان در کوفه و اقامتشان در مدینه، همراه و یاور برادر و امام خود بود. حضرت ابوالفضل(ع)، 24 ساله بود که برادر بزرگوارش، امام حسن مجتبی(ع)، نیز به شهادت رسید. زمانی که امام حسین(ع) بیعت با یزید را نپذیرفتند و شبانه، مدینه را به مقصد مکه ترک کردند، حضرت ابوالفضل(ع)، بی هیچ گونه درنگ و تردیدی همراه با امام(ع) حرکت کرد و تا آخرین لحظه از مولا و مقتدای خود جدا نشد.