پایان انتخابات، ادامه مشارکت

سجاد وجدانیان- مبارزات انتخاباتی با همه زیبایی‌ها و زشتی‌هایش و همه شیرینی‌ها و تلخی‌هایش در نهایت با حضور گسترده مردم به پایان رسید. مردم با حضور در پای صندوق‌ها، رای‌هایشان را به امانت سپردند و دولت جدید را وام‌دار توسعه کشور کردند. چراکه دولت در مقابل تک‌تک آرای مردم، از موافق و مخالف مسوول است. در رابطه با انتخابات برآمده از آن ضروری است:
ای‌کاش مردمی که در این دوران چنین پرشور و باانگیزه بودند از این به بعد هم، همین اندازه مشارکت کنند و ضمن کمک به دولت در اجرای برنامه‌ها، نتایج آن برنامه‌ها را هم بخواهند. به قول زنده‌یاد حمید مصدق: من اگر برخیزم، تو اگر برخیزی، همه برمی‌خیزند؛ من اگر بنشینم، تو اگر بنشینی، چه کسی برخیزد.
در دوران انتخابات، ادعاهای بسیاری درخصوص مسایل کشور مطرح شد. اگرچه این دوران سپری شده اما بعضی از این ادعاها هنوز افکار عمومی را به خود مشغول کرده است: مبنای عدد 4 و 96 چه بود؟ این اعداد با به‌کارگیری کدام شاخص‌های کلان به‌دست آمده بود؟ افزایش یارانه‌ها آن هم در حالی که هنوز افراد مشمول هر یک از دهک‌های درآمدی شناسایی نشده‌اند، چگونه امکان‌پذیر است؟ چرا سازمان هدفمندی یارانه‌ها آمار مربوط به نحوه هزینه‌کرد درآمد حاصل از یارانه‌ها را ارائه نمی‌کند؟ این پرسش‌ها برای مچ‌گیری و متهم کردن کسی نیست بلکه شاید واقعا از میان این ادعاها، راهکاری به نفع مردم یافت شود. اگر امروز به این پرسش‌ها پاسخ ندهیم، فردا شاید با حسرت بگوییم اما حالا چرا؟
دولت جدید باید برای تحقق هر چه بیشتر شعار «دولت خوب، مردم خوب» بکوشد؛ دولتی که برای مردم باشد و مردمی که برای دولت باشند. دولت برای اینکه خوب باشد و در اجرای مهم‌ترین طرحش یعنی هدفمندی یارانه‌ها، به ویژه در دوران کنونی که رکود بیداد می‌کند، کاراتر عمل کند، نیاز به شناسایی دهک‌های درآمدی دارد. تنها و تنها در این حالت است که دولت می‌داند به هر خانواری چه میزان یارانه بدهد و اصلا طرح توزیع یارانه‌ها را به طرح اصلی آن یعنی طرح هدفمندی یارانه‌ها تبدیل کند. ضمن اینکه دیگر نیازی هم به تکرار سناریوی شکست‌خورده درخواست از مردم برای انصراف از یارانه‌ها که تجربه تلخ دو دولت دهم و یازدهم نیز است، نیست.
سخن پایانی اینکه به قول سعدی: برخیز تا به عهد امانت وفا کنیم، تقصیرهای رفته به خدمت قضا کنیم.