چرا او؟!

بعد از اعلام اسامی‌کاندیدهای جوایز
سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر و وجود نام «یونا تدین» و «نیوشا علی پور»، دو بازیگر کودک
فیلم «قصر شیرین» در لیست نامزدها،
دو بازیگر زن سینمای ایران، نسبت به حضور نام این دو کودک در این لیست اعتراض کردند و این اتفاق را ناشی از ضعف داورها در قضاوت و بی ارزش شمردن زحمت چند ساله سایر بازیگران در سینما خواندند و بابت وجود نام استاد علی نصیریان در کنار «یونا تدین» ابراز شرمساری و تاسف کردند!


متاسفانه در این یادداشت فرصتی برای تحلیل بازی‌های کودکان در فیلمها و نقش مهم و موثر کارگردان در هدایت نابازیگران نوجوان در سینما وجود ندارد و زمان مناسبی هم برای بررسی بازی تاثیرگذار این دو کودک در فیلم آخر رضا میرکریمی‌نیست اما بررسی این نکته و به قضاوت نشستن این بغض قدیمی‌که معمولا در مقابل موفقیت‌های دیگران گلوی ما را می‌فشارد هم خالی از لطف نیست. بد نیست که پیش از آنکه به دنبال پاسخی برای پرسش «چرا او» باشیم، به دنبال پاسخی برای سوال «چرا ما نه؟!» بگردیم و به جای ایراد سخنرانی و مصاحبه درباره دیگران به پرورش توانایی‌ها و بهره وری از پتانسیل‌های ذاتی خود بپردازیم.
به عنوان پی نوشت و به جهت یادآوری، بد نیست که بازی درخشان «کیونزدنی والس»
نه ساله در فیلم «جانوران حیات وحش جنوب» در نقش «هاش پاپی» و کاندید شدنش در مراسم اسکار هشتاد و پنجم در بخش بهترین بازیگر نقش اول زن را به خاطر بیاوریم و فراموش نکنیم که «تاتوم اونیل» ده ساله چطور در سال 1973 با پیشی گرفتن از «لیندا بلر» (با آن بازی تماشایی در جن گیر) و «سیلویا سیدنی» (که آن زمان حدود پنجاه سال کار حرفه ای در سینما کرده بود) توانست برای «ماه کاغذی» برنده جایزه اسکار بهترین نقش مکمل زن شود.