پاریس جشن بی‌کران

تمام شد؛ یکماه پرهیجان با 64 مسابقه پر از اتفاق و شگفتی دیشب به خط پایان رسید و جامی که همه انتظار مشخص شدن برنده‌اش را می‌کشیدیم روی دستان هوگو لوریس، کاپیتان تیم ملی فرانسه بالا رفت. این‌بار دیگر خبری از شگفتی نبود، انگار کرواسی همه شگفتی‌هایش را خلق کرده و مثل تیم‌های دیگر جلوی فرانسه محکوم به زانو زدن بود. شایسته‌های زلاتکو دالیچ آمده بودند تا بازهم طرفداران فوتبال را انگشت به دهان کنند، ولی شاید فکر بازی منطقی و موذیانه دیدیه دشان و بازیکنانش را نمی‌کردند و توانی برای مقابله با سبک خاص فوتبالی که خروس‌ها بازی می‌کردند، نداشتند. آنها باختند و جام مهم‌ترین تورنمنت فوتبالی جهان را به تیمی تقدیم کردند که 20 سال انتظار قهرمانی مجدد را می‌کشید. برد فرانسه با نتیجه 4 بر 2 در فینال جام شماره بیست و یک مقابل کرواسی را کمتر کسی پیش‌بینی می‌کرد اما امباپه سرعتی، گریزمان تکنیکی و حتی کاپیتان لوریس که روی گل دوم کرواسی نیز اشتباه مرگباری داشت به خوبی اهمیت این پیروزی را درک کرده بودند. از همه مهم‌تر دیدیه دشان درست مثل 20 سال قبل که به عنوان بازیکن طعم شیرین بالا بردن جام را چشیده بود، خودش را آماده پرتاب شدن روی دستان شاگردانش می‌‌کرد و به هدفش هم رسید. آنها در جامی که آرژانتین، برزیل، آلمان، اسپانیا و بقیه غول‌ها کیفیت لازم را نداشتند، با بهترین شرایط جلو آمدند و به آنچه در ذهن خود ترسیم کرده بودند، رسیدند. حالا آنها دومین قهرمانی خود در تاریخ جام‌های جهانی را جشن گرفته‌اند و خیالشان راحت است که شیرینی این جام حداقل تا 4.5 سال دیگر(جام جهانی قطر در زمستان برگزار می‌شود) زیر زبان‌شان خواهد ماند. افتخاری بزرگ که شاید حالا بتوان فهمید کرواسی برای به‌دست آوردنش کوچک بود.