روابط عمومی کنسرت- نمایش «سی» اعلام کرد این پروژه در حالت انتظار قرار گرفته است

شاید زمانی بهتر با جیب هایی پرتر...
رضا نامجو| روزهای پر سر و صدای اجراهای دور اول بزرگترین پروژه موسیقایی-نمایشی ایران هنوز از یادها نرفته است. فروش تحسین برانگیز کنسرت –نمایش «سی» با اجراهای پی در پی و استقبال کم‌نظیر طرفداران ستاره های سینما و موسیقی ایران از جمله اتفاقاتی بود که می شد از بعد تجاری بارها و بارها تحلیلش کرد. گذشت و گذشت و نوبت رسید به دور دیگری از این اجرا با تغییرات مهم و البته تبلیغاتی که از مدت ها قبل آغاز شده بودند.
دور قبل اجراها همراه بود با استقبال، انتقاد، حاشیه و فروش! این دور هم بنا بود فرا برسد که ناگهان دلار چسبید به سقف و تومان رفت به جنگ ریال! انگار می‌خواهد در کم ارزش شدن از واحد قبلی پیشی بگیرد. در کش و قوس تومان و ریال انگار هزینه های پروژه با رهاوردهای قبلی انطباق ندارند. شاید هم همکاری نکردن مسئولان کاخ سعدآباد (به ادعای اطلاعیه روابط عمومی «سی») و اضافه شدن عوامل نمایشی نام آشنا عرصه را برای سود قابل توجه برادران پورناظری و همایون شجریان تنگ کرده باشد. در هر حال آنها فعلا چشم انتظار وقتی بهترند برای اجرای پر هیاهوتر.
در اطلاعیه روابط عمومی کنسرت – نمایش «سی» آمده پس از گذشت چهار ماه تلاش بی وقفه از آغاز پیش‌تولید پروژه‌ هنری «سی » به خوانندگی «همایون شجریان» و آهنگسازی «سهراب پورناظری» و کارگردانی «حسن معجونی»، با متنی از «محمد چرم شیر» بر اساس داستانِ «سیاوش»، اکنون این پروژه به مرحله‌ آمادگی نهایی خود نزدیک شده است.


در ادامه اطلاعیه به همکاری نکردن مسئولان کاخ سعدآباد برای دور جدید اجراها اشاره شده است: «محل اجرا پس از اتلاف وقت و کارشکنی های بی‌دلیل متولیان و افزایش ۳۰۰ درصدی اجاره بهای محوطه‌ چمن، از کاخ «سعد آباد» به سالن مجهز «رویال هال» تهران با گنجایش ۲۵۰۰ نفر تغییر یافت؛ همچنین آهنگسازی پروژه و تمرین گروه موسیقی و آماده سازی‌های اولیه و طراحی و اجرای دکور، صحنه، لباس، ویدیو مپینگ و غیره همه تا مرحله نهایی پیش رفته‌اند و هزینه‌های اولیه انجام پذیرفته است.»
متن اطلاعیه در خطوط پایانی از جملات احساسی و زیبا لبریز است: « در این مرحله به سبب مساعد نبودن شرایط اجتماعی و خاص و ویژه بودن پروژه «سی»، به صلاح دید و پیشنهاد «همایون شجریان»، در جلسه ای فوری با حضور «سهراب پورناظری»، «حسن معجونی»، «تهمورس پورناظری» (مدیریت پروژه) و «محمدرضا حسین زاده» (مدیریت تولید) و در نهایت تمامی عوامل سی، با مشورت و تصمیم جمعی، این پروژه به حالت انتظار درآمد تا در زمانی بهتر و در روزگاری مهربان‌تر، با دلی خوش‌تر و اذهانی سبک‌بال‌تر در روزگاری که مردمِ شریف این مرز و بوم غم‌ها و نگرانی‌های معیشتی کمتری نسبت به حال و آینده خود داشته باشند و زمین و زمان محکم‌تری زیر پایشان باشد به مرحله‌ اجرا درآید.»
با وجود آنکه اطلاعیه مالامال از احساس است اما به نظر می رسد چند جمله ای از قلم افتاده یا دستکم نویسندگان از صنعت ادبی حسن تعلیل استفاده کرده اند. دلیل این مدعا قیمت بلیط اجراهای «سی» در سال گذشته است. درست در شرایطی که کاخ سعدآباد نهایت همکاری را با این پروژه انجام داد بلیط این نمایش در بازار سیاه به 400 هزار تومان هم رسیده بود. البته که هواخواه داشتن خودش هنر است اما بخشی از حقیقت را ناگفته گذاشتن به احتمال بی هنری است. وقتی خود گروه اجرایی مدعی افزایش 300 درصدی( سه برابری) هزینه محل اجرا است یعنی با در نظر گرفتن سایر هزینه ها بلیط نمایش باید حالا حداقل 300 هزار تومان باشد و البته بدون هر گونه سقفی برای بیشینه قیمت بلیط. با این توضیح به نظر می رسد وضع نامیمون اقتصادی که بر جیب مردم چمبره زده بیش از آنکه دلیلی باشد برای احساساتی شدن عوامل پروژه پرهزینه ای چون سی، بینه ای است محکم برای توقف کار سرمایه گذاری در این مسیر؛ بالاخره باور اینکه مردم در این اوضاع رغبت چندانی به خریدن بلیط های چند صدهزارتومانی ندارند آسان تر است تا باور سخن کسانی که در دور اول اجراها گران بودن قیمت بلیط ها را رد می کردند و با توجه به هزینه های انجام گرفته به خودشان حق می دانند یک صندلی برای تماشای «سی» را 200 هزارتومان بفروشند!
سایر اخبار این روزنامه