زنده باد فوتبال

سعید زاهدیان

این است معجزه فوتبال؛ نود دقیقه- حالا چه فرقی می‌کند چند دقیقه بیشتر یا کمتر- انگار همان آدم سابق نبودیم. جسم ما در ایران بود، قلب ما در سارانسک. با هر حمله و دفاع، ضربان ‌قلب ما بالا و پایین می‌شد. بازی به بازی فارغ از تمام غصه‌های دنیا با تیم ملی‌مان، با تیمی که همه مردم ایران از هر نژاد و گروهی از ته دل عاشقش بودیم و به آن احساس تعلق می‌کردیم، عاشقانه زندگی کردیم؛ عجب روزهای عاشقانه‌ای.  در این لحظه‌ها، چه اهمیتی داشت پای تلویزیون 50 اینچ نشسته‌ایم یا از دریچه قابی قدیمی و سیاه و سفید شاهد نمایش غرورمان هستیم.  این است معجزه فوتبال که رنج‌ها، غم‌ها و غصه‌ها را زیر سایه می‌گیرد و یادمان می‌رود که برای نداری، برای هزار و یک کمبود و نیاز، تا چند ساعت قبل در شهرمان چه بلبشو وغوغایی بود.
زنده باد فوتبال، زنده باد تیم ملی، زنده باد ایران.