برای صعود چه چیزی کم داشتیم؟

آرمن ساروخانیان

بعد از قرعه‌کشی جام جهانی اکثر پیش‌بینی‌ها این بود که تیم ملی در یکی از سخت‌ترین گروه‌های ممکن بتواند یک امتیاز بگیرد. حتی خوش‌بین‌ترین‌ها تصور نمی‌کردند که بتوانیم از اسپانیا، پرتغال و مراکش چهار امتیاز بگیریم. تیم ملی در آخرین بازی‌اش پرتغال، قهرمان اروپا را با تساوی یک بر یک متوقف کرد و چهار امتیازی شد. بهترین آمار در تاریخ جام جهانی. با این حال عملکرد تیم ملی در جام جهانی به قدری درخشان بود که همه تا آخرین لحظه امیدوار بودند پرتغال را شکست بدهیم و بتوانیم به دور بعد صعود کنیم.  می‌توان درباره جزییات این بازی ساعت‌ها صحبت کرد. موقعیت طارمی بهترین فرصت بود تا شگفتی سارانسک تکمیل شود. داور پاراگوئه‌ای می‌توانست زودتر اعلام پنالتی کند. فهرست اتفاقات حساس این نود و چند دقیقه‌ طولانی است.  با این حال ریز شدن روی اتفاقات ممکن است ما را از واقعیت فوتبال دور کند. این سومین بار است که تیم ملی فرصت صعود به مرحله حذفی را از دست داد. در جام جهانی 1998 و 2014 بازی سرنوشت را به آلمان و بوسنی باختیم. این بار پرتغال را متوقف کردیم و این یعنی فاصله ما با بالاترین سطح فوتبال کمتر شده است.  شاید می‌توانستیم به کمک اتفاقات از این گروه صعود کنیم. شاید اگر قرعه آسانتری داشتیم، حالا جشن صعود گرفته بودیم. ولی واقعیت فوتبال ما این است که هنوز با 16 تیم برتر جهان فاصله داریم. مدل گلخانه‌ای که در هفت سال گذشته با کی‌روش اجرا شده، سقف پیشرفت محدودی دارد. اگر قرار است تیم ملی در آینده به مرحله حذفی جام جهانی برسد و موفقیت‌های بزرگتری را ببینیم، باید تمام ارکان فوتبال به موازات تیم ملی پیشرفت کند.