نگاهی به ناکامی فوق ستاره آرژانتین در نخستین دیدار جام جهانی اعجوبه حسرت

همدلی| مهدی فیضی‌صفت - هر چه در باشگاهش می درخشد، پیراهن تیم ملی برایش «آمد» ندارد. فوق ستاره تیم فوتبال بارسلونا، دو بار «سه گانه» برده و هر چه رکورد بوده، جابجا کرده اما لیونل مسیِ بارسا با لیونلِ مسی آرژانتین، زمین تا آسمان تفاوت دارد. فاتح فینال های بسیار در سطح باشگاهی اما ناکام مطلق ملی پوش. فینال های ملی انگار طلسم شده اند، جغد نحس بدشانسی چنگال‌هایش را در ساق های طلایی «لئو» فرو کرده است. جام جهانی 2014، پس از گل لعنتی دقیقه 91 مقابل ایران، یک تنه تیمش را بالا برد. رسیدند به آلمان؛ آلمانی که با 7 گل، برزیلِ میزبان را در هم کوبیده بود. «اعجوبه» امیدوار بود به فتح جام در خاک برزیل اما باز هم نشد که نشد. دو سال بعد، فینال کوپا دل ری، شیلی تنها مانع شان بود برای قهرمانی در جام ملت های آمریکای جنوبی 2016. بازی به پنالتی کشید، مسی پنالتی زد و خراب شد. تیمش در نهایت باخت و باز هم مهر ناکامی بر پیشانی «لئو». حتی یک جام هم با تیم ملی کشورش نبرده و بار انتظارت روی دوشش سنگینی می کند. هواداران متعصب آرژانتین پس از ناکامی‌ها گلایه های شان را آوار کردند بر سر «اعجوبه». منتقد بودند به تفاوت عملکردش در بارسلونا و تیم ملی. در تصمیمی احساسی خداحافظی کرد اما برگشت. می دانست باید جای خالی معتبرترین جام دنیای فوتبال را در ویترین افتخاراتش پر کند. طعنه های بسیاری شنید. نیش می زدند که همیشه پایین تر از مارادونا، پله و زیدان می مانی چرا که هیچ گاه بر قله فوتبال جهان نایستاده ای. با توپ پر قدم به روسیه گذاشت اما در اولین گام، ایسلند، شگفتی ساز یورو 2016، تیمی از کشوری با تنها 350 هزار نفر جمعیت متوقف شان کرد. یازده شوت زد اما همه به در بسته خورد. یک گل زدند و یک خوردند، نتیجه ای بهتر از تساوی به دست نیامد. کریستیانو رونالدو، رقیب دیرینه اش در نخستین بازی هت تریک کرد و برای رقبا خط و نشان کشید ولی نصیب «اعجوبه» تنها بهت بود و حسرت. حالا مسی تمام ذهنش را جمع کرده برای دیدار دوم مقابل کرواسی. تنها به تقابل به ایوان راکیتیچ، همبازی اش در بارسلونا و لوکا مودریچ، رقیبش در رئال مادرید فکر می کند. چهار سال دیگر، جام جهانی 2022 در قطر، دور و دیر جلوه می کند، مسی حالا 30 ساله شده، توانش رو به افول است، شاید دستش از جام کوتاه بماند و شاید روسیه آخرین امید «لئو» باشد