اما و اگرهای یک رویداد تاریخی

مانا اسکویی - امروز سنگاپور شاهد یک رویداد تاریخی است؛ با گذشت 65 سال از آتش‌بس در شبه‌جزیره کره، برای نخستین‌بار رهبران آمریکا و کره‌شمالی دست یکدیگر را فشردند.
بی‌تردید دیدار و گفت‌وگوی رهبران دو کشور در تاریخ روابط‌ بین‌الملل ثبت می‌شود اما اینکه ثبت تاریخی چنین رویدادی تا چه اندازه می‌تواند مشکلات شبه‌جزیره کره و در نگاهی وسیع‌تر دست‌کم بخشی از چالش‌های آسیای جنوب‌شرقی را برطرف کند، با علامت سوال بزرگی روبه‌رو خواهیم بود.
در این رهگذر چنین تردیدی را می‌توان از منظر شخصیتی به تعبیری منش و رفتار رهبران دو کشور مورد بررسی قرار داد که هر دو نفر غیرقابل پیش‌بینی و در یک کلام واجد مشخصه‌های افراد خود‌شیفته هستند که تکیه بر قول و کلام آنان کار دشواری خواهد بود.
از طرفی اما مشخصه‌های امروز روابط بین‌الملل به ویژه در آسیای جنوب‌شرقی و شبه‌جزیره کره به‌گونه‌ای است که حل و فصل مشکلات کهنه در روابط بازیگرانی چون چین، کره‌جنوبی و ژاپن با آمریکا و کره‌شمالی، اگر قرار بر رفع و رجوع باشد به فرصت و تامل و تحملی بیش از آنچه در رفتار رییس‌جمهور آمریکا به‌طور خاص سراغ داریم احتیاج دارد.


با توجه به سرفصل گفت‌وگوهای رهبران دو کشور از غیراتمی شدن کره‌شمالی و به‌طور عام شبه‌جزیره کره گرفته تا انعقاد قرارداد اتمی صلح و عادی شدن رابطه پیونگ‌یانگ با سئول و ژاپن به این نتیجه می‌رسیم که کار و تلاشی زمانبر را طلب می‌کند. بی‌تردید اینکه کره‌شمالی، انهدام سریع و بی‌قید و شرط مهم‌ترین برگ بازی خود، یعنی «انباشت اتمی» را بپذیرد، ساده‌اندیشی خواهد بود، ضمن اینکه پاکسازی اتمی پیونگ‌یانگ در یک پروسه از نظر علمی تخصصی و طولانی میسر خواهد بود نه اینکه بتوان یک شبه و یک ساله، همه چیز را از میان برداشت.
از طرفی یکی از درخواست‌های پیونگ‌یانگ، به عبارت بهتر یکی از شروط‌ رهبر کره‌شمالی، به خروج نیروهای آمریکایی از کره‌جنوبی برمی‌گردد که آن هم به سادگی نه برای واشنگتن و نه برای سئول قابل قبول و هضم نخواهد بود به ویژه آنکه رییس‌جمهور کره‌جنوبی با وجود اینکه یکی از بازیگران اصلی شکل‌گیری این رویداد تاریخی به حساب می‌آید اما می‌داند که اهمیت کشورش قابل بحث و معامله نخواهد بود.
نزدیکی واشنگتن- پیونگ‌یانگ به هر دلیلی باشد که ساده‌ترین و مشخص‌ترین آن به رقابت ترامپ با شخصیت و عملکرد اوباما برمی‌گردد یا اینکه چین به عنوان برادر بزرگ‌تر از این نزدیکی به عنوان ابزاری برای گرفتن اعتبار از آمریکا سود می‌برد، به هر دلیلی اگر کره‌شمالی بتواند از رهگذر بهبود رابطه با آمریکا در ازای از دست دادن تدریجی قدرت اتمی خود، صدالبته در ازای ضمانت‌های لازم و در راه رسیدن به صلح دائمی و توسعه اقتصادی و اجتماعی قدم بر‌دارد، آنگاه نام «اون» بر صدر تاریخ کشورش و در قلب مردمش حک خواهد شد؛ تعریف و توصیف و در نهایت آرزویی که برای تحقق آن اما و اگرهای زیادی وجود دارد.