بي شک تلاشهاي کارگران و کشاورزان قابل تقدير است اما متاسفانه حمايت از جامعه کارگري در تمامي‌سالهاي گذشته بنيادين و اساسي نبوده است. يکي از اين موارد ميزان پايين دستمزد کارگران بوده است. زماني که در سال 97 ميزان حقوق کارگران را يک ميليون و 130 هزار تومان تعيين مي‌کنيم و اين مبلغ نصف خط فقر هم نيست، نشان مي‌دهد که شرايط زندگي کارگران سخت خواهد بود. زماني بايد افتخار کنيم که کارگران بدون نگراني به زندگي خودشان ادامه بدهند. البته هرگز منکر مشکلات اقتصادي کشور نيستيم و مي‌دانيم که کارفرمايان نيز مشکلات خودشان را دارند، اما اگر حقوق کارگر واقعي نشود به عنوان اساسي‌ترين بخش توليد با چالش رو به رو خواهند شد و به تبع آن اقتصاد کشور دچار مشکل خواهد شد. يکي از بخشهايي که مي‌تواند به حمايت از کارگران بپردازد، سازمان تامين اجتماعي است که متاسفانه اين سازمان نيز با مشکلات بسياري رو به رو شده که ناشي از سپردن مديريت اين نهاد حمايتي از کارگران و بازنشستگان به افراد سياسي بوده که زيانهاي جبران ناپذيري به اين نهاد وارد کرده است. پيش بيني نشان مي‌دهد که در آينده منابع و هزينه‌هاي نهادهاي حمايتي از کارگران دچار آسيب جدي شود و تضعيف سازمان تامين اجتماعي مي‌تواند به بازنشستگاني که چشم به مستمري دوخته اند، ضربه بزند و از سوي ديگر کارگراني که امروز کار مي‌کنند هنگامي‌که وضعيت بازنشستگان را مي‌بينند نسبت به آينده مايوس مي‌شوند. بهترين روش آن است که اشتغال براي کارگران همراه با امنيت باشد. متاسفانه آمار بحرانهاي صنايع زياد شده و زنگ خطر در اين بخش به صدا در آمده که لازم است دولت هر چه سريعتر براي رفع مشکلات بخش کارگري چاره انديشي کند.