سید علی‌رضا کریمی سردبیر

«توان عبور از تحریم‌ها را داریم.» این جمله را علیرضا زاکانی نماینده مجلس دیروز و فعال سیاسی اصولگرای امروز گفته است. برمنکرش لعنت. چه کسی گفته ایران بزرگ با
این همه منابع و پتانسیل پیدا و پنهان نمی‌تواند روی پای خود بایستد. اصلا چه کسی گفته مصالحه با آمریکا می‌تواند مملکت ما را گل و بلبل کند؟ خیلی از کشورها بودند که خود را دربست در اختیار ایالات متحده و اوامر مقامات آنها قرار دادند اما در نهایت به جایی نرسیدند. فلذا مشکل جای دیگری است. آری؛ اینکه باید روابط مبتنی بر عزت و حکمت با دنیا داشت و اطراف کشور دیوار نکشید سخن حق و به جایی است و بایستی آن را پذیرفت. اما همانطور که عرض شد موضوع به همین جا ختم نمی‌شود. در همین همسایه ما، کشوری است که سیل کمک‌های خارجی از جمله آمریکا را دریافت نمود اما تغییر آنچنانی اتفاق نیفتاد و دلارها از سوی برخی مقامات‌شان به جای آنکه زخم‌ها را پوشش و تسکین دهد «هاپولی» شد. پس اینکه ژاپن، ژاپن شد دلایل متعدد و چندجانبه‌ای دارد. صرف بازشدن دروازه‌های کشور به معنی آبادانی نیست. چسبیدن به کاخ سفید هم فی‌النفسه رونق نمی‌آورد.
هر چند از آن سو هم عطف به تجربه‌ها سخن جناب زاکانی قابل نقض است. یعنی عبور از تحریم‌ها و مخیر کردن کشورهای دیگر از جمله اروپا به همکاری با ما شدنی است اما به شرط و شروط متعدد.
فراموش نکنیم که همین اظهارات امروز «زاکانی اصولگرا» را محمود احمدی‌نژاد در طول 8 سال مسئولیت خود به کرات گفت.


او حداقل در 6 سال نخست ریاست جمهوری‌اش به حدی از باور و اعتماد به نفس رسیده بود که عملا ارزشی برای قطعنامه‌های تحریمی‌قائل نبود و می‌گفت «آنقدر قطعنامه صادر کنند تا قطعنامه‌دان‌شان پاره شود.» اما نتیجه چه شد؟ تقریبا هیچ! به هر حال روشن است که تمام مدیران دولت احمدی‌نژاد زاکانی‌ها بودند و آنان بودند که تصمیم می‌گرفتند. اما این دولت نشان داد که آنچنان که مطلوب بود توان عبور از تحریم‌ها را ندارد و حتی نتوانست این تحریم‌ها را دور بزند. فرجام این ترفند دولت مذکور نیز ظهور و بروز امثال بابک زنجانی‌ها بودند. فلذا محرز و مشخص نیست جناب زاکانی عطف به کدام تجربه می‌گویند این توان وجود دارد. اگر یک بحث کلی را مطرح می‌نمایند که فرمایشات ایشان صحیح است اما اگر بدین معنی لفظ آمده‌اند که دولت روحانی نمی‌تواند و دولت متبوع ایشان می‌تواند باید یقین حاصل کرد که بلوف نافرمی‌زده‌اند.
اینکه چه قدر مشکلات کشور مربوط به تحریم‌هاست و چه قدر سوءمدیریت‌ها محل مداقه است اما در مجموع نمی‌توان منکر بود که کشور از مدیریت‌ موازی، جزیره‌ای، غیرعلمی، غیرتخصصی، شعاری، انحصاری و ... رنج می‌برد. کسی نمی‌تواند در این مهمات تردید کند. اگر این بخش از ماجرا حل و فصل شود چه بسا امروز
الیت‌های کره جنوبی بودند که می‌پرسیدند
«چه کنیم که ایران شویم». بنابراین عبور از تحریم راه و رسمی‌دارد که اتفاقا از عهده محافظه‌کاران وطنی عطف به تجربه سال‌های نه چندان دور گذشته برنمی‌آید. نمی‌خواهم بگویم این دولت جمع علامه‌هاست بلکه غرض تاکید بر اصلاح برخی رویکردها است.