تقابل ونگر با مورینیو و میراث فرگی؛

آخرین سفر به اولدترافورد
امروز منچستریونایتد میزبان آرسنال است، شاید این آخرین حضور ونگر در اولدترافورد باشد. در این رهگذر حمیدرضا صدر در یادداشتی به آخرین سفر آرسنال و آرسن ونگر به اولدترافورد پرداخته...
آواز قو، بیست و هشتمین سفرش به اولدترافورد، آخرین سفرش به عنوان مربی آرسنال. سفری آمیخته به خاطره‌های تلخ و شیرین، اما بیش از هر چیزی بازتابنده افول توپچی‌ها طی 10 سال اخیر. آنها در فاصله 17 امتیازی قرار دارند و در رتبه ششم لانه کرده‌اند. آرسنالی که ونگر راهی اولدترافورد کرده از آغاز سال 2018 حتی یک امتیاز هم در خانه حریفان کسب نکرده و طی 16 سفر به زمین حریفان در لیگ فقط 13 امتیاز به دست آورده. این کارنامه لاغر نحیف نشان می‌دهد چرا آرسن چاره‌ای جز وداع نداشته و چرا این سفر، آخرین سفرش به منچستر است.
ونگر خواهد رفت‌ اما تاریخ لیگ برتر بدون رقابت آرسنال - منچستریونایتد سال‌های 1977 تا 2004 که یا یونایتد قهرمان لیگ شد یا آرسنال روایت نخواهد شد. رویارویی‌های آرسن ونگر و الکس فرگوسن به لیگ برتر طعمی گوارا بخشیدند و چنان دامنه‌دار شدند که نبردهای خصوصی‌تری از نوع جنگ‌های پاتریک ویرا‌- روی کین را رقم زدند.


اولین سفر ونگر به اولدترافورد در پاییز 1996 با شکست تک‌گله همراه بود. همان دیداری که فرگوسن در پایانش چند‌زبانه بودن ونگر را مسخره کرد‌ اما همان آرسنالی‌ها در دستان ونگر مردان دیگری می‌شدند، دیوید سیمن، مارتین کیون، تونی آدامز، استیو بولد، لی دیکسون، پاتریک ویرا، دیوید پلات، نایجل وینتربرن، پل مرسون، دنیس برکمپ و یان رایت. آنها قهرمانی لیگ 1998 را با آن گل دیرهنگام مارک اوورمارس در اولدترافورد در مصاف با پیتر اشمایکل به چنگ آوردند. صحنه‌ای که ونگر، اوورمارس را در آغوش کشید را فراموش نمی‌کردیم. دوربین برمی‌گشت و مرد لاغراندام طرفدار آرسنال با ژاکت چرمی و شالی دور گردنش فریاد می‌زد «آره، آره، آره...».
ونگر، فرگی را پایین کشیده بود. ونگر طی شکست شش بر یک از یونایتد 2001 اعتراف کرد مردانش پیش از بازی تمام شده بودند‌ ولی همان مردان بلافاصله در 2002 با پیروزی در 13 بازی آخر لیگ دوباره قهرمان شدند این بار با تک‌گل سیلوین ویلتورد در اولدترافورد در مصاف با فابیان بارتز. همان دیداری که دیوید دین مدیر آرسنال از آن با عنوان انتقال قدرت یاد کرد و توپچی‌ها کمی بعد جام حذفی را هم بالای سر بردند.
ونگر در کنار فرگوسن گل سر‌سبد لیگ برتر شده بود و همه ستایشش می‌کردند‌ چنان که مارتین ادواردز رییس سابق یونایتد اخیرا در کتاب زندگینامه‌اش فاش کرد وقتی فرگوسن در 2001 تا آستانه بازنشستگی پیش رفت او با ونگر برای رهبری یونایتد ملاقاتی انجام داد.
نبردهای بعدی لبالب از خشم بودند و نفرت. نبرد اولدترافورد در 2003 با تیم شکست‌ناپذیرها و درگیری کیون و فن نیستلروی طی آن ضربه پنالتی، درگیری بازیکنان در تونل منتهی به میدان با عنوان پیتزا گیت 2004 که سرانجام رکورد 49 بازی بی‌شکست توپچی‌ها را پایان بخشید... آرسنال پس از آن دوره تدریجا نزول کرد و با رفتن آنری و ویرا خاطره‌های اولدترافوردی ونگر سیاه شدند. اخراج شدنش از کنار میدان در سال 2009 و بالا رفتن از پله‌ها و ایستادن وسط طرفداران یونایتد ترکیب طنزآمیزی داشت و شکست شوک‌آور هشت بر دو در 2011 می‌گفت آرسنال چه لاغر شده. تیم متوسط‌الحالی با ژسنی، جنکینسون، ترائوره، رمزی، کاکلین، روسیچکی که فن‌پرسی و ولکات و آرشاوین نمی‌توانستند همه بارها را بر دوش بکشند. حقیقت این است که ونگر طی 27 سفر به اولدترافورد فقط پنج بار برده و 16 بار تسلیم شده، با این وصف او را برای نبرد جانانه‌اش با فرگوسن طی سال‌های اولش تحسین می‌کنند. او پیش از راهی شدنش به منچستر برای آخرین بار حضور به عنوان مربی توپچی‌ها در آن معبد گذشته‌های خاطره‌انگیز را مرور کرد ... نمی‌دونم چه جوری با من برخورد می‌کنن، ولی طی 22 سال نبردهای بزرگی با هم انجام داده‌ایم و اگه با گرمی با من برخورد کنن با آغوش باز می‌پذیرم، حالا که به گذشته نگاه می‌کنم می‌بینم یونایتد چه تیم بزرگی بود. اونا گیگز، بکام، رونالدو و رونی رو داشتن، همه اون جوونای معرکه‌رو. آیا این آخرین سفر ونگر به عنوان مربی به اولدترافورد خواهد بود؟ آیا در کسوت مربی تیمی دیگر به آن میدان بازخواهد گشت؟ فرانسوی‌های دائما Au Revoir را تکرار می‌کنند، یعنی شاید دوباره ببینمت.