1000 دختر در نیجریه قربانی بوکوحرام

شهروند | روز جمعه، یونیسف (صندوق کودکان ملل متحد)، در بیانیه‌ای اعلام کرد که از‌ سال 2013، گروه تروریستی بوکوحرام بیش از 1000 کودک را در نیجریه ربوده است.
این بیانیه درحالی منتشر شده که نیجریه در آستانه چهارمین سالگرد چیبوک است. در این بیانیه آمده است: «از ‌سال 2013، بیش از 1000 کودک توسط بوکوحرام، در شمال‌شرقی نیجریه ربوده شده‌اند که 276 نفر آنها، دختران مدرسه‌ای بوده‌اند که در شهر چیبوک در‌سال 2014 ربوده شده‌اند.»
به گزارش سی.ان.ان، آدم‌ربایی چیبوک موجب خشم جهانی و تجدید حیات مبارزات علیه داعش که یکی از هم‌پیمانان بوکوحرام بود، شد. برخی از آن دختربچه‌ها سرانجام به دنبال مذاکرات میان دولت نیجریه و بوکوحرام، پس از 3سال آزاد شدند. اما همچنان بیش از 100 نفر از آنها در اسارت باقی مانده‌اند.
آژانس سازمان ملل خواستار پایان دادن به حملات به مدارس و «هر نوع نقض شدید حقوق کودکان» در شمال شرقی نیجریه شد.


کودکان، خصوصا دختربچه‌ها بیش از همه نسبت به این گروه تروریستی آسیب‌پذیر هستند و آژانس سازمان ملل گفته است که آنها «دایما در معرض خشونت‌های وحشیانه در خانه‌ها، مدارس و مکان‌های عمومی قرار دارند.»
«محمد مالک فال»، نماینده یونیسف در نیجریه در این بیانیه گفته است: «این حملات مکرر علیه کودکان در مدارس  غیرقابل قبول است. کودکان حق تحصیل و مراقبت دارند و کلاس‌های درس باید مکانی به دور از هر نوع خطر و آسیبی برای آنها باشد.» هنوز پس از 4‌سال از حادثه آدم‌ربایی چیبوک، بیش از 100 دختر آزاد نشده‌اند.
والدین امیدوار
«یانا گلانگ» که دخترش «رفکاتو» توسط بوکوحرام ربوده شده، می‌گوید امیدوار است که دخترش روزی به خانه بازگردد.
هر ساله در سالگرد آدم‌ربایی چیبوک، پدران و مادران در این شهر دور هم جمع می‌شوند و برای سالم بازگشتن دخترانشان دعا می‌کنند. امسال نیز تفاوتی با سال‌های گذشته ندارد.
خانم گلانگ می‌گوید: «من در ته قلبم می‌دانم که رفکاتو بازخواهد گشت. من دست از امید نخواهم شست و تسلیم ناامیدی نخواهم شد.»
سال گذشته، بوکوحرام ویدیویی را منتشر کرد که در آن دخترانی با پوشیه که ادعا می‌کردند دختران ربوده شده از مدرسه چیبوک هستند، اعلام کردند که هیچ‌گاه به خانه بازنخواهند گشت.
یکی از این دانش‌آموزان ادعا ‌شده چیبوک، گفت: «ما دختران چیبوک هستیم که شما برای بازگشت ما گریه و زاری می‌کنید. به لطف خدا، ما دیگر هیچ‌گاه پیش شما بازنخواهیم گشت.» گروهی موسوم به «دختران ما را بازگردانید» کمپین‌های زیادی را به منظور تلاش برای بازگرداندن دختران چیبوک تشکیل داده است. آنها از طریق تظاهرات اعتراضی، نشست‌ها و جلسات متعدد، خواهان تلاش دولت برای بازگشت آنها شده‌اند. آنها چندین‌بار با دولت‌های «گودلاک جاناتان» و «محمدو بوهاری» بر سر این مسأله درگیر شده‌اند و فشارهای زیادی را برای بازگرداندن دختران ربوده‌شده بر این روسای‌جمهوری وارد ساخته‌اند.
حالا امسال  این گروه  قرار است روز شنبه را با یک راهپیمایی در لاگوس و سخنرانی در ابوجا  پایتخت نیجریه، سالگرد چیبوک را زنده نگاه دارند.
ربایش در «داپچی»
مدارس، مدت زیادی است که هدف حملات تروریست‌های بوکوحرام هستند. این گروه ستیزه‌جو  روز ۱۹ فوریه‌ سال‌جاری اخیرا 110 دختربچه مدرسه‌ای را در شهر داپچی در استان یوبه در شمال‌شرقی نیجریه ربود. داپچی در حدود ۲۷۵ کیلومتری شمال‌غربی چیبوک واقع شده است.
حدود یک ماه بعد، ۷۶ تن از ۱۱۰ دختر دانش‌آموزی که توسط بوکوحرام ربوده شده بودند در ۲۱ مارس از طریق تلاش‌های پنهانی بازگردانده شدند. پس از مدتی، بقیه دختران نیز با گفت‌وگوی دولت با ستیزه‌جویان بوکوحرام  آزاد و به خانواده‌هایشان بازگردانده شدند.
با این حال، یکی از این دختران  به نام «لی شریبو» همچنان در اسارت باقی مانده، چراکه حاضر نشده دین خود را انکار کند و از ایمان خود به مسیحیت بازگردد.
یونیسف اعلام کرده  از زمانی که درگیری‌ها آغاز شد، یعنی حدود 9‌سال پیش، حدود 2295 معلم کشته و بیش از 1400 مدرسه نابود شده‌اند. «اوسای اوجیگو» مدیر عفو بین‌الملل نیجریه نیز به صداهای مردمی پیوسته که از دولت نیجریه می‌خواهند کارهای بیشتری برای امنیت مدارس انجام بدهد.
اوسای اوجیگو می‌گوید: «دولت زمان بسیار زیادی داشته تا بتواند اقدامات مناسبی را به نفع همه قربانیان جنایات بوکوحرام انجام بدهد. این کار نیازمند اقدامات بیشتر برای امنیت و آزادی صدها دختربچه است که هنوز در چنگال بوکوحرام اسیرند؛ دخترانی ازجمله دختران چیبوک و «لی شریبو»، تنها دختر اسیر داپچی.»
عفو بین‌الملل همچنین خواستار اقدامات بهتر و بیشتر برای افراد گمشده و پناهندگان خصوصا در اردوگاه‌های مهاجران داخلی شده است.
اوسای اوجیگو، می‌گوید: «برای قربانیان گذشته نیز باید حمایت بیشتری فراهم شود. برای خانواده‌های کسانی که هنوز مفقود هستند  یا ربوده شده‌اند، دولت باید نام آنها را ثبت کند و از این موضوع اطمینان حاصل کند که مردم  در اردوگاه‌های پناهندگان و مهاجران  امکان ثبت آمار عزیزانشان را داشته باشند.»