دبير اجلاس، اميدوار و دلخور بود. اميدش ناشي از تعداد زياد متون دريافتي و شمار قابل ملاحظه جوانان فارغ‌التحصيل علوم آب و محيط‌زيست بود که پا به ميدان گذاشته و دست به قلم شده بودند؛ و دلخور بابت دو نکته: اول، شماري از بزرگان اساتيد و خبرگان بخش آب و محيط‌زيست که انتظار داشت فعالانه براي ايده‌پردازي و کمک به وزارت نيرو وارد ميدان شوند، دست به قلم نشده‌اند، و دوم پا به ميدان نگذاشتن بسياري از خبرگان بخش آب که سال‌ها در وزارت نيرو، وزارت جهاد کشاورزي، شرکت‌هاي آب منطقه‌اي و بخش‌هاي ديگر مرتبط با آب تجربه اندوخته‌اند و انتظار داشت اکنون وارد عرصه شوند و در بازانديشي درباره گذشته نقش ايفا کنند. اين‌ها هستند که دردها را از نزديک ديده‌اند و راهکارهاي بسيار را آزموده و آموخته‌اند.  دائم فرياد مي‌زنيم که بياييد درباره مسائل‌مان گفت‌وگو کنيم و با خرد جمعي راهکارهاي درست را پيش نهيم و با جديت حل مسائل را دنبال کنيم. قبول دارم که عنکبوت ناکارآمدي و سابقه کردارهاي نادرست ما را بي‌اعتماد ساخته است؛ اما مگر جز اين وطن، اين سرزميني که دوستش داريم، با همه زشت و زيباي آن، وطن ديگري داريم که به اين اندازه دوست‌داشتني باشد؟  من يک بار در جريان نشست‌هاي تخصصي «بياييد درباره آب گفت‌وگو کنيم» در فاصله مهر 1393 تا مهر 1394، گفت‌وگو درباره آب را آزموده‌ام. گمان نبريد که ايده‌هاي ما به هدر مي‌روند. ما درباره آب گفت‌وگو کرديم، همه به ميدان آمديم از متخصص آب و محيط‌زيست تا جامعه‌شناس، هنرمند و فيلمساز؛ و اکنون آب در دستور کار قرار گرفته است تا اين سرزمين نخشکد. ما ايرانيان در چند سال گذشته درباره آب گفت‌وگو کرديم، شعر گفتيم، عکس گرفتيم، فيلم ساختيم، کمپين اجرا کرديم و امروز آب بسيار بيشتر از ساير مسائلي که درباره آن‌ها گفت‌وگو نکرديم و چنين اقداماتي انجام نداديم در دستور کار است. اين يعني تا اندازه‌اي موفق بوده‌ايم.  وزير نيرو امروز همه متخصصان و اساتيد آب و محيط‌زيست، همه خبرگان را به گفت‌وگو، به پيش نهادن ايده‌ها، به نااميد نبودن، به مبارزه با همه بي‌خردي‌هاي گذشته، و به تأمل در آن‌چه تاکنون همه با هم انجام داده‌ايم فراخوانده است. اميدوارانه پا به ميدان بگذاريم، حتي اگر شعله‌هاي اميد در دل ما کم‌فروغ شده باشند. ايران را ما و ايده‌هاي‌مان مي‌سازيم، نه گوشه‌گيري‌ها، بي‌اعتمادي‌ها و نق‌زدن‌هاي‌ ما.