کابوس‌های چهارشنبه

یادش بخیر که کوچک و بزرگ از روی بوته های آتش می پریدند و می گفتند، زردی من از تو سرخی تو از من، غم برو شادی بیا محنت برو روزی بیا، ای شب چهارشنبه بده مراد بنده، آری یادش بخیر چه زود گذشت آن روزهای شیرین دوران کودکی و چهارشنبه‌های شیرین آخر سالش.
حالا اما این چهارشنبه آخر سال به کابوسی برای همه تبدیل شده است، کابوسی که گویا تمامی ندارد و یادآور خاطرات تلخی است از آتش و سوختن و ...
یادآوری اینکه در چهارشنبه سال گذشته پسر همسایه دچار آتش سوزی شد و دست و صورتش از حالت عادی خارج شد، یادآوری اینکه چشم یکی از ماموران نیروی انتظامی در اثر شدت مواد منفجره در شب چهارشنبه آخر سال تخلیه شد، یا آن مامور جوانی که تازه داماد بود و در اثر انفجار نارنجک دستی به شهادت رسید، یادآوری اینکه زن بارداری در اثر صداهای مهیب و وحشتناک نارنجک های دست ساز عده ای شهروند نما، فرزندش را سقط کرد و افسردگی به سراغش آمد... همه و همه رنج و ناراحتی را میهمان قلب هایمان می کند.
تا به حال به این مساله فکر کرده ایم که چه عاملی سبب می شود تا هر سال این چهارشنبه با کابوس هایش تکرار شود؟ مقصر کیست؟ مقصر ما هستیم که نتوانسته ایم به فرزندانمان آموزش دهیم و آنها را تحت کنترل خودمان قرار دهیم؟ مقصر متولیانی هستند که نتوانسته‌اند جلوی قاچاق این مواد محترقه را بگیرند؟ مقصر رسانه ها هستند که نتوانسته‌اند حق مطلب را ادا کنند و در جهت فرهنگ‌سازی اقدامات سازنده ای انجام دهند؟ آیا صدا و سیما مقصر است که نتوانسته فیلم های مستند و زنده را در این زمینه انعکاس دهد تا درس عبرتی برای سایرین باشد؟ مقصر نهادهای فرهنگی هستند که نتوانسته اند این کابوس را به شادی دسته جمعی تبدیل کنند یا مراسم دیگری را جایگزین آتش بازیهای خطرناک این شب کنند؟ واقعا چه کسی مقصر است...


مقصر همه ما هستیم که نتوانسته ایم به سهم خود در این زمینه نقش آفرینی کنیم، مقصر پدر و مادرانی هستند که از حال و روز فرزندانشان خبر ندارند و نمی دانند که در زیر زمین خانه چه می گذرد، مقصر آن نهاد فرهنگی است که برای نوجوانان و جوانان این کشور پهناور که سرشار از جوانی و انرژی است، کار فرهنگی انجام نداده و مکانی برای تخلیه انرژی و شادی های آن ها اختصاص نداده است؟ مقصر رسانه است که در طول سال به فرهنگ سازی و انعکاس مستند های چهارشنبه آخر سال نپرداخته است...
کابوس ها چهارشنبه آخر سال تمامی ندارد و این چنین می شود که رفتارهای ناهنجار برخی از جوانان و نوجوانان، فرهنگ ایرانی را زیر سوال می برد و میدان چهارشنبه سوری در دست عده ای جوان، خام و بی تجربه قرار می گیرد و حوادث ناگواری رقم می خورد.
این در حالی است که در گذشته آیین چهارشنبه سوری، بهترین و زیباترین آیین ایرانی بود و در آن شب، کسی موجب آزار فرد دیگری نمی‌شد... ادامه در صفحه 4