روحانی نام نیک به جای بگذارد

اگرچه رئیس‌جمهور خطیب توانایی است اما عدم هماهنگی میان نهادهای سیاسی و حکومتی منجر شده که دولت نتواند پیام‌های واقعی خود را به جامعه برساند. از سویی دیگر به این دلیل که صداوسیما همراه دولت حرکتی متوازن ندارد این وضعیت منجر به سردرگمی افراد در جامعه شده و در نتیجه اعتماد میان دولت و ملت را از بین می‌برد. زیرا تبلیغات در جامعه ایران تاثیر و نقش بسیاری دارد. یکی از مشکلات دولت این است که هیچ اختیاری در صداوسیما و دستگاه‌های تبلیغاتی کلان کشور ندارد و پیوسته دستگاه‌های کلان تبلیغاتی کشور در راس آن صداوسیما در جهت خواست خود حرکت کردند. بنابراین دولت‌هایی که در جهت خط سیاسی صدا و سیما نبودند همواره با مشکلاتی روبه‌رو بودند. اکنون نیز صدا و سیما در رابطه با حوادث اخیر سعی می‌کند که تنها دولت را مقصر اصلی همه مشکلات جلوه دهد و مساله را در گرانی خلاصه کند. در حالی‌که طی روزهای گذشته رئیس جمهور به نکته‌ای اشاره کرد مبنی بر اینکه مشکل مردم به‌ویژه جوانان تنها اقتصاد نیست. البته معیشت و مسائل مالی و اقتصادی بسیار مهم است اما زمانی که در کشور هماهنگی وجود ندارد و تبلیغات سوء نیز وجود دارد، فقر و سایر عوامل می‌تواند افراد را برای اعتراض نسبت به وضع موجود به خیابان بکشاند. امروز مساله جوانان تنها اقتصاد نیست بلکه جوانان نیاز به آزادی‌های اجتماعی، هنر اعم از کنسرت و سینما و... دارد. بنابراین اگر جوانان از آزادی‌های اجتماعی و خواسته‌های مدنی‌شان محروم باشند حتی اگر مشکل معیشت هم نداشته باشند باز هم فریاد می‌زنند. با کمال تاسف جامعه روحانیت ایران غالبا منطق و درد جوانان را درک نکرده است؛ حتی در صورت بروز نارضایتی و اعتراض نظیر مساله اخیر درصددند که به جای حل مساله به طور کل صورت مساله پاک کنند. به همین دلیل امروز روحانی باید محکم‌تر و بیشتر از هر زمان دیگری وارد عرصه سیاست شود، رئیس جمهور تنها به سخنرانی نباید اکتفا کند بلکه خود و وزرایش باید به شهرستان‌ها و استان‌ها رفته و از نزدیک با دانشگاه‌ها و اصناف به ویژه سندیکاها جلسه برگزار کنند. امروز هنرمندان، بازار، کسبه و... مشکل دارند اما اصناف و سندیکاها نمی‌توانند کاری در جهت حل مشکل انجام دهند. سندیکاها بسیار ضعیف عمل می‌کنند زیرا آن انسجامی که باید در یک جامعه مدنی وجود داشته باشد، در ایران وجود ندارد. بدیهی است که در چنین شرایطی عده‌ای علیه دولت مرتب تبلیغ می‌کنند. جوانان هم از همه‌چیز گریزان می‌شوند و دیگر به سخن کسی گوش نمی‌دهند.
ادامه صفحه 16