مجید ابهری = رفتارشناس

ورزش یکی از ارکان اصلی نشاط در جامعه بوده و می‌تواند به عنوان ابزار اصلی در مقابله با آسیب‌های اجتماعی و ناهنجاری‌های اخلاقی مورد استفاده قرار گیرد. متاسفانه گاهی اتفاقاتی در ورزش کشورمان می‌افتد که نه تنها موجب دلزدگی علاقه‌مندان به ورزش می‌شود بلکه باعث تعجب و تاثر دست‌اندرکاران و صاحب نظران می‌گردد. البته وقایع تلخ زلزله غرب کشور باعث شد کمی تمرکز بر روی ورزش وجود نداشته باشد و اتفاقات تلخ و ناگوار این زمینه را مسئولان مربوطه نادیده بگیرند.
اول اینکه؛ 19 نفر از جودوکارانمان به خارج از کشور رفتند ولی بازنگشتند. چه عاملی باعث شده که در ورزش جودو چنین اتفاقی رخ دهد؟ چرا وزیر ورزش به این مسائل توجه ویژه نمی‌کند؟ چرا رشته‌ای با این اهمیت و دارای مدال آوری بالا این چنین مورد کم توجهی قرار می‌گیرد؟ حتما مشکلاتی برای قهرمانان وجود دارد که 19 نفر
از آنها به کشورهای دیگر بروند. این حرکات باعث وهن و دلسردی سایر ورزشکاران و عدم حضور آنها در این رشته‌های ورزشی می‌شود. مورد دوم اینکه یکی از تیم‌های مدال آور یعنی فوتسال ناشنوایان به خاطر 50 میلیون تومان از اعزام به مسابقات جهانی که می‌توانستند شانس اول این مسابقات باشند، بازماندند. سوال اینجاست که آیا واقعا سازمان ورزش در شرایط بدی گرفتار شده که قادر نیست 50 میلیون تومان هزینه این تیم ورزشی را تامین کند؟ آنهم در حالی که ماه‌ها سختی تمرین‌ را به جان خریده و خوشحالی‌شان این بوده که به مسابقات جهانی بروند و مدال آوری کنند. این درحالی است که میلیاردها تومان از پول ورزش صرف بدهی دو باشگاه معروف پایتخت یعنی استقلال و پرسپولیس می‌شود که چندان هم عناوین مهمی کسب نکرده‌اند. توجه به این گونه نکات باید در جامعه ورزش مورد عنایت ویژه قرار گیرد ولی چرا مسئولان رده بالا و تصمیم‌گیر در امور ورزشی به این موارد توجه ندارند و پاسخگوی افکار عمومی نیستند؟ اما آخرین دسته‌گلی که در زمینه ورزش به آب داده شد و همه ماجرا با یک معذرت‌خواهی به پایان رسید، موضوع روسری سرکردن مربی کبدی تایلند بود. گفته می‌شود چندی پیش مربی تیم فوتسال بانوان ایتالیا که او نیز یک مرد است به سالن ورود پیدا کرده بود! ولی به مربی کبدی این اجازه را ندادند. آن مربی که با سر کردن روسری وارد سالن بانوان شده و تصویرش در شبکه‌های اجتماعی بازتاب زیادی داشت، وقتی به تایلند بازگشت درباره کشورمان چه خواهد گفت؟ این همه بی‌احترامی به معیارها و ارزش‌های اخلاقی جامعه چه معنایی دارد؟ ورزش ما به کجا می‌رود. آیا ما با این سیاست‌ها
و با این ابزار می‌خواهیم ورزشی همه گیر داشته باشیم‌، زیرساخت‌های جامعه ورزشی‌مان را توسعه بخشیم و کودکان و نوجوانان را به ورزش علاقه‌مند کنیم؟ اصلا وزیر ورزش از وقایعی که در وزارتخانه اتفاق می‌افتد، مطلع هستند! آیا ایشان نمی‌دانند که با ورزش می‌توان با بسیاری از زشتی‌های رفتاری در جامعه مقابله کرد؟ آیا نمی‌دانند جوانان ایران یکی از مستعدترین جوانان جهان بوده و با مختصر حمایت می‌توان از آنها قهرمانان جهانی و بین‌المللی ساخت؟ باعث تاسف است که بابت ورزش هم به عنوان پایه‌ای ترین مسائل باید غصه خورد