تحقق وعده سردار را باید بزرگ شمرد

وعده سردار سلیمانی مبنی بر کوتاه کردن دست داعش از عراق و شام در کمتر از دو ماه تحقق یافت. اواخر شهریور نودوشش بود که سردار چنین وعده‌ای را داد. باور کردن آن برای بسیاری سخت بود، اما به واقعیت پیوست. خوشحالیم. پیشانی شکر بر زمین می‌ساییم و از دور دست سردار رشید اسلام و همه رزمندگان جان برکف ایرانی، سوری، عراقی، افغانی، لبنانی، پاکستانی و... را که در این راه مظلومانه و دلیرانه به مجاهدت پرداختند و نعمت امنیت را به ما ارزانی داشتند، می‌بوسیم. درود خدا بر جانبازان و شهیدان شاهدی که شهادت در غربت را پذیرفتند تا قدم‌های نحس تروریسم به قربت خاک پاک ایران نرسد. بی‌شک، اگر این مبارزه بی‌امان با تروریسم را یکی از کشورهای غربی انجام داده بود، حتما به سرداران آنها مدال افتخار می‌دادند و تا سالیان سال بر بشریت فخر می‌فروختند و احیانا جایزه صلح نوبل را هم به آنها اعطا می‌کردند. نمی‌دانم دولت‌هایی که داعش را به وجود آوردند و هزاران انسان بی‌گناه را به مسلخ جنون ایدئولوژیک و شعارهای دروغین خود فرستادند، چگونه وجدان خود را توجیه می‌کنند. در هر حال داعش تمام شد، اما کارخانه‌های اسلحه‌سازی آمریکا، اسرائیل و... همچنان مشغول کارند. بی‌تردید ترامپیست‌ها و همدستان منطقه‌ای آنها به‌دنبال بازارهای جدید در منطقه غرب آسیا هستند. هر کشوری که به افزایش تنش‌های منطقه خاورمیانه کمک کند، در پازل شیطان‌های جنگ‌افروز منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای بازی می‌کند. کشورهای مسلمانی مانند عربستان، امارات و کویت در کجای این پازل هستند؟ آیا عربستان به نابود کردن یمن دیگری می‌اندیشد؟ راستی اگر عربستان میلیاردها دلار هزینه جنگ علیه مسلمانان را صرف به دست آوردن قلوب آنها می‌کرد، موفق‌تر نبود؟ مردم منطقه بلازده ما نیک می‌دانند که گروه‌های خشونت‌طلب مانند القاعده، طالبان، النصره و داعش جملگی از یک آبشخور فکری، مالی و نظامی تغذیه شده‌اند. شناسایی این منبع تروریست‌پرور برای عقلای جهان کار پیچیده‌ای نیست. اگر این چشمه متعفن خشک شود، گنداب تروریسم خودبه‌خود به پایان راه خواهد رسید. به‌نظر می‌رسد، اگر دیپلماسی ایرانی، پس از برقراری وضعیت عادی، از فرایند دموکراتیزاسیون در کشورهای منطقه از جمله در سوریه حمایت کند، در بلندمدت به‌نفع ایران و تمام منطقه خواهد بود. وضعیت‌های غیردموکراتیک و بسترهای نامدارایی مهم‌ترین عامل تولید و توسعه داعشیسم به شمار می‌رود. از بین بردن این نحله خطرناک و آدمی‌کش در درازمدت راهی جز کوشش فکری و فرهنگی ندارد؛ کوششی که معطوف به شناسایی جایگاه دیگری و قائل شدن کرامت انسانی برای «غیر» در تک‌تک بلاد اسلامی است.
* استاد دانشگاه