ضعف در برندسازی

در شرایط فعلی همه صاحبنظران و مسئولان بر این عقیده هستند که کشور باید به سمت اقتصاد مقاومتی حرکت کند.
برای شکل‌گیری یک اقتصاد مقاوم باید روی تولید حساب ویژه‌ای باز شود که متاسفانه تاکنون کمتر به تولید توجه شده است.
البته نباید تمام کوتاهی‌ها و ضعف‌ها را به پای دولت بنویسیم.
وقتی راه‌اندازی یک واحد تولیدی صرفا براساس یک نیاز و با یک انگیزه خوب اما نپخته صورت گیرد باید منتظر عواقب تلخی برای این نوع از تولید باشیم. به عبارت دیگر، اگر تصمیم برای راه‌اندازی یک واحد تولیدی از روی احساس بوده و یک تصمیم زودگذر و خلق‌الساعه باشد، احتمال ناکامی این نوع از تولید وجود دارد.


در همین راستا، یکی از عوامل اصلی که تولید ما را به مخاطره انداخته، عدم برندسازی در کشور است. در اکثر حوزه‌ها برند شناخته شده و منطقه‌ای و حتی ملی نداریم.
در زمینه صنعت کفش، لباس، موادخوراکی، محصولات صنعتی، خودرو، برند واقعی
به معنای درست و دقیق آن در کشور ایجاد نکرده‌ایم.
مسئولان متولی تولید هنوز که هنوز است به اهمیت برندسازی پی نبرده‌اند. عدم برندسازی چه در حوزه صادرات و چه در حوزه بازاریابی داخلی، تولید ما را با مشکلات زیربنایی مواجه ساخته است.
به عنوان مثال، ایران و آمریکا دو صادرکننده اصلی پسته محسوب می‌شوند. این در حالی است که کیفیت پسته ایران از آمریکا نیز بالاتر است. اما آیا شرکت‌های معتبری که
به صورت فنی و علمی پسته را بسته‌بندی کرده و برای برندسازی آن کار زیرساختی دقیق انجام دهند در کشور وجود دارد؟ در مورد سایر محصولات کشاورزی هم همین مشکل وجود دارد. هنوز در کشور برای صادرات محصولات کشاورزی، برندسازی لازم صورت نگرفته است.
عدم برندسازی باعث می‌شود که ما در بازاریابی مشکل داشته باشیم. حتی در داخل کشور هم این مشکل وجود دارد.
مثلا در داخل کشور ما این همه تولیدی پوشاک داریم اما برندهای معتبر خیلی کمی داریم. این در حالی است که در ترکیه برند پوشاکی وجود
دارد که در کمتر از 20 سال یک برند جهانی شده است. این بحث را می‌توانیم به صنایع مادر نیز تعمیم دهیم. در کشور ما حدود
50 مجتمع پتروشیمی وجود دارد. در حال حاضر میزان تولید محصولات پتروشیمی ما حدود
60 میلیون تن است و به زودی فقط 10 میلیون تن متانول تولید خواهد شد. من به عنوان کسی
که از پتروشیمی اطلاعات دقیقی دارم می‌گویم که در حال حاضر هر شرکت پتروشیمی سعی می‌کند که با اسم خودش محصولاتش را صادر کند و این باعث شکل‌گیری رقابت منفی میان شرکت‌های داخلی می‌شود و در خارج از کشور موجب خواهد شد که شرکت‌های ما ضعیف دیده شوند. درحالی که اگر ما همه این محصولات را با نظارت شرکت ملی پتروشیمی (NPC) صادر می‌کردیم و NPC به عنوان یک برند صادراتی همانند زمان دولت اصلاحات شناخته می‌شد. امروز برند محصولات پتروشیمی ایران ارزش جهانی داشت. ولی امروز این برند به 50 برند کوچک و گمنام تبدیل شده که هیچ کدام ارزش زیادی ندارند.
اگر برندسازی در پتروشیمی انجام نشود در فروش و صادرات محصولات، مشکل خواهیم داشت. به طور کلی ما در هر محصولی نیاز به برندسازی و حمایت از برندها داریم. باید نسبت به تبلیغات و حمایت از برندهای داخلی اقدامات لازم صورت گیرد. در این خصوص، شرکت نمایشگاه‌های بین‌المللی وابسته به وزارت صنعت، معدن و تجارت باید نقش خود را در حمایت از برندسازی ایفا کند تا ان‌شاءالله ما بتوانیم در سایه برندسازی اعتماد مشتریان را جلب کرده و محصولات خود را به فروش رسانده و صادر کنیم. برای جلب اعتماد مصرف کننده و داشتن بازار همیشگی، راهی جز برندسازی وجود ندارد.