روزنامه ایران ورزشی
1396/08/14
شناگری که استخر ندارد
سعید زاهدیانSaeed Zahedian اعتراف تلخی بود. تیم ملی ایران که به‌عنوان دومین تیم جهان به جام جهانی صعود کرده زمین ندارد. این را مهدی تاج در واکنش به انتقادات تند و تیز کی‌روش بیان می‌کند که اعتراف تلخی است. مهدی تاج رییس فدراسیون فوتبال از امکانات فوق‌العاده تیم ملی سخن می‌گوید که در کشورهای منطقه بی‌همتاست و تنها مشکل تیم ملی چمن است. این حرف‌های تاج عین این است که بگوییم بهترین غذا، خوابگاه، سالن وزنه و پزشکی را برای یک شناگر فراهم کرده‌ایم و تنها مشکل استخر تمرین است که نداریم.
با مهدی تاج درباره امکانات بی نظیری که می‌گوید می‌توان بحث کرد؛ آیا او که در این سال‌ها به قطر و امارات سفرهای بسیار داشته، امکانات مجموعه السد یا اسپایر را ندیده که در اختیار تیم ملی قطر است و امکانات اردوگاه تیم‌های ملی را چگونه برتر از آنها می‌داند؟ واقعیت این است که سرمربی تیم ملی با شیوه کاری‌اش همه را کلافه کرده و به ستوه آورده اما وقتی خودمان اعتراف می‌کنیم که زمین تمرین مناسب برای تیم ملی نداریم، در پاسخ به کی‌روش زبان‌مان کوتاه است و پاسخ مناسبی در قبال حرف‌های نابجا و گاهی ناحق او هم نداریم. وقتی نمی‌توانیم حداقل‌ها را برای سرمربی بزرگی مثل کی‌روش فراهم کنیم، با چه استدلال و منطقی چنین مربی گران و درجه یکی را استخدام کرده‌ایم؟ کارلوس کی‌روش با هدف ایجاد تغییر در تیم ملی به ایران آمد و در وهله نخست از او نتایج بهتر را مطالبه می‌کردیم که در گذر از این سال‌ها با نتایج مطلوب، به انتظارات جواب مثبت داد. او درحد امکاناتی که در اختیارش بوده، در مقایسه با مربیان قبلی تیم ملی نتایج خوب و غیر قابل انکاری کسب کرده است. حالا از او می‌خواهیم که تیم ملی ایران را در سطحی بالاتر از قبل قرار دهد و صعود از گروه را در جام جهانی هدف گرفته‌ایم اما امکانات لازم برای این هدف را در اختیارش قرار نمی‌دهیم. مهم‌ترین خواسته یک مربی زمین تمرین است که کارلوس کی‌روش از آن بی بهره است. نزدیک به دو سال از آغاز پروژه تعمیر زمین اردوگاه تیم‌های ملی گذشته اما در این مدت هنوز اتفاق مطلوبی رخ نداده و این مرکز آماده تمرین تیم ملی نیست. به همین دلیل کی‌روش ناچار است که تیمش را در زمین پژوهشگاه نفت تمرین دهد که زمینی کوچک و غیر استاندارد است اما وقتی زمینی وجود ندارد، برای سرمربی تیم ملی چاره دیگری نمی‌ماند.
تیم ملی ایران صعود از گروه را هدف گرفته اما پرسش ما این است که تحقق چنین رویایی چقدر هزینه دارد و آیا بحران فوتبال ما در برهه کنونی، تنها صعود به جمع 16 تیم برتر دنیاست یا برای این هدف باید مقدماتی فراهم شود؟ می‌توان به زور آمپول تقویتی در زمان باقی مانده تا جام جهانی سطح تیم ملی را کمی بالاتر برد اما تا زمانی که درد اصلی فوتبال ایران- که همان نداشتن زمین تمرین است- برطرف نشود، این صعود‌های مقطعی چاره کار نیست و پس از جام جهانی دوباره ماییم و تیمی که باید برای جام ملت‌ها آماده شود اما بازهم زمین و امکانات لازم در اختیارش نیست و کی‌روش یا هر مربی دیگری باز هم نالان خواهد بود که با این وضعیت کار بزرگ ممکن نیست. در چشم برهم زدنی جام جهانی تمام میشود و جام ملت‌های آسیا از راه می‌رسد. جایی که ما نزدیک به نیم قرن در حسرت قهرمانی آن هستیم. آیا با این شرایط می‌توان به این آرزوی دیرینه پایان داد؟ پاسخ روشن است.
در بسیاری موارد به کارلوس کی‌روش نقدهای تندی داریم؛ به شیوه رفتارش، به سبک و سیاق وصول مطالباتش و به جنجال‌های رسانه‌ای اخیرش هزار و یک انتقاد وارد است اما در زمینه امکانات و زمین باید با او همراه بود و همه ما موظفیم که به سهم خود تلاش کنیم تا فوتبال به حق واقعی‌اش نزدیک و نزدیک‌تر شود. تا زمانی که زمین تمرین ایده‌آل نداریم، تیم ملی حکم شناگری را دارد که در برج عاج زندگی می‌کند اما استخرش آب ندارد.
