تبعیض در حق زنان ایران تا کجا؟

فاطمه رحیمی- ساختار ورزش کشور به خودی خود ناکارآمد و پر از مشکلات ریز و درشت است که منحصر به دسته و گروه خاصی نیست، مشکلاتی که قاعدتا زن و مرد نمی‌شناسد اما وقتی علاوه بر این مشکلات، نیروی انسانی هم در زمین زدن توانایی و استعداد گروه خاصی کمر همت می‌بندد، تعبیری جز تبعیض نمی‌توان برای آن یافت‌.
دوباره در حوالی شروع رقابت‌های لیگ برتر فوتبال بانوان قرار داریم و زمزمه انحلال باشگاه‌ها شنیده می‌شود؛ تیم‌هایی که از پس هزینه‌های سنگین برنمی‌آیند و آنقدر رسانه‌ها درباره‌شان سکوت کرده‌اند و صدا و سیما هم بی‌توجهی که تقریبا دیگر هیچ شخص و گروهی راضی به پذیرش اسپانسرینگ تیم‌های فوتبال بانوان نمی‌شود‌. حالا حتی قهرمان فصل گذشته لیگ بانوان هم رمقی برای ماندن ندارد و هیچ‌کس مسوولیتش را نمی‎پذیرد تا «آینده‌سازان اصفهان» آینده‌ای مبهم را پیش روی خود ببیند‌. با هشت ملی‌پوش و چندین و چند عنوان قهرمانی‌.
گویی تبعیض در ذات ورزش ما نهادینه شده، از تماشای بازی‌های تیم ملی که زنان ایرانی پشت درهای بسته تنها نظاره‌گر رفتن زنان خارجی به ورزشگاه هستند، تا دست چین شدن تماشاگران در بازی‌های والیبال، جدیدترین فاجعه هم انحلال باشگاه فوتبال بانوان آینده‌سازان‌. بحران ورزش بانوان، نادیده گرفتن آنها و مشکلات مالی فراوان که موکد تبعیض روزافزون بین ورزشکاران زن و مرد است را شاهد هستیم‌. تیم‌های لیگ برتری فوتبال بانوان که از قضا افتخارآفرین بوده و بارها عنوان قهرمانی را کسب کرده‌اند، یکی پس از دیگری منحل می‌شوند‌.
ملوان با پنج‌بار سابقه قهرمانی به دلیل مشکلات مالی سال گذشته منحل شد، حال نوبت به باشگاه آینده‌سازان رسیده که تنها راه چاره مدیرعامل آن انحلال تیم است‌.


گویی زنان از سیاره دیگری آمده‌اند، در قوانین کاستی‌های زیادی برای احقاق حق‌شان وجود دارد و این مردان هستند که اکثر اوقات پیروز دعوای حقوقی در برابر زنان هستند، در ورزش زنان، ورزشکاران با نبود امکانات و بیشتر اوقات با هزینه شخصی تمرین و مدال‌های رنگارنگ کسب می‌کنند و نام ایران را در عرصه جهانی بر سر زبان‌ها می‌اندازند، به عبارت بهتر آنها دست و پا می‌زنند و تمام ناملایمات را به جان می‌خرند تا به جایگاه واقعی خودشان برسند اما مسوولان هر گونه کمکی را از آنها دریغ کرده‌اند‌.
فدراسیون فوتبال زیر دست تاج هم انگار عزمی برای حمایت از فوتبال بانوان ندارد و همراه با صداوسیما گام برمی‌دارد‌. آنها ترجیح می‌دهند ویترین فوتبال را با تیم ملی بزرگسال مردان نقش و نگار بدهند اما از طرفی شرایط باشگاه‌های لیگ برتر مردان هم هر روز فاجعه‌بار می‌شود و مثل بمب ساعتی، بدهی‌ها هر از گاهی در یک باشگاه منفحر می‌شود‌. فوتبال بانوان هم در این شرایط کاملا از یاد رفته و حتی در برگزاری یک لیگ ناتوان است‌.
چندی پیش خبر آمد که فدراسیون بلژیک حقوق زنان و مردان فوتبالیست را برابر کرده و به آنها به مقدار یکسان دستمزد می‌پردازد، این در حالی است که در کشور ما قراردادهای میلیاردی با ورزشکاران مرد بسته می‌شود و مربی‌های میلیاردی برای آنها می‌آوردند و جالب‌تر اینکه همان بازیکنان میلیاردی باعث سرافکندگی و محرومیت و تعلیق تیم‌های باشگاهی خودشان می‌شوند اما چند قدم آن طرف‌تر زنان که هزینه چندانی برای فدراسیون ندارند با خطر انحلال باشگاه‌های خود مواجه می‌شوند‌.
مشکل تنها این نیست، زنان در لایه‌های پنهان جامعه از خاطر مسوولان فراموش می‌شوند و تنها اگر خودشان تقلا کنند شاید بتوانند دیده شوند، وگرنه نیازی به حضورشان گویا بر سکوی افتخار نیست، هرچقدر پیشرفت می‌کنند، چه در رده‌های علمی و چه ورزشی یا دیگر سطوح جامعه اما همت جمعی مسوولان گویا بر نادیده گرفتن آنها گماشته شده است‌.
هنوز یادمان نرفته مدال کیمیا علیزاده در بازی‌های المپیک که تنها رهاورد تیم ملی تکواندو از این سری مسابقات بود و حال و روز تکواندو این روزها با دوپینگ‌های عمدی یا سهوی مردان در سایه تعلیق و تحریم قرار گرفته است، مدال زهرا یزدانی در کشتی آلیش یا افتخارآفرینی زهرا نعمتی که جزو پنج ورزشکار برتر در رشته تیراندازی است را نمی‌توان فراموش کرد اما کاش کمی به چشم مسوولان هم بیاید و تبعیض را که در دنیای امروز در جهان کمتر و کمتر می‌بینیم، بی‌خیال شوند، در شرایطی که عربستان از خواب بیدار شده و می‌خواهد به زنان هویتی تازه بخشد، این تبعیض رفتاری در کشور ما تا کجا پیش خواهد رفت‌.