روزنامه شهروند
1396/06/30
نوای صلح در برابر فریاد جنگ
ادامه از صفحه یک| روحانی تاکید کرد که در دنیای امروز صلح، امنیت، ثبات و پیشرفت کشورها در هم تنیده شدهاند و نمیشود مردم فلسطین توسط رژیمی شرور و نژادپرست از کمترین حقوق انسانی محروم باشند و غاصبان این سرزمین در امنیت». روحانی گفت:«نمیشود مسلمانان در یمن، سوریه، عراق، بحرین، افغانستان، میانمار، و مناطق دیگر در فقر، جنگ و درگیری زندگی کنند و عدهای گمان کنند که میتوانند امنیت و رفاه و توسعه بلندمدت در کشورهای خود داشته باشند».
روحانی در ادامه به کمکهای بشردوستانه ایران در سالیان گذشته به ادیان و اقوام مختلف اشاره کرده و گفت:«ایران از گذشته، پرچم دار تسامح در حق ادیان و اقوام مختلف بوده است. ما همان ملتی هستیم که یهودیان را از رنج اسارت بابلی نجات دادیم؛ ارمنیان مسیحی را با آغوش باز در میان خویش، پذیرفتیم و در میان خود یک «قاره فرهنگی» و تنوعی کم نظیر از اقوام و ادیان را جای دادهایم. این همان ایران است که همواره از مظلومان دفاع کرده است؛ قرنها پیش مدافع حقوق یهودیان و اکنون مدافع حقوق فلسطینیان است. ایران همان ایران حقجو و آرامشطلب است».
روحانی در بخش دیگری از سخنان خود پاسخی دیگر به سخنان ترامپ در خصوص ادعای حمایت ایران از تروریسم ارایه کرده و گفت:«ما امروز در صف مقدم مبارزه با تروریسم و تندروی مذهبی در خاورمیانه قرار داریم. نه از موضع فرقهای و قومی، که از موضعی انسانی، اخلاقی و راهبردی».
در ادامه روحانی به شکلی غیرمستقیم، دولتهای عربی حاشیه خلیج فارس را خطاب قرار داد و پاسخی به اتهامات ادعایی آنها در خصوص تلاش ایران برای صدور انقلاب و شیعه به خاورمیانه ارایه کرد. روحانی گفت:«ایران نه میخواهد، امپراتوری تاریخیاش را احیا کند و نه میخواهد، مذهب رسمیاش را حاکم کند و نه میخواهد انقلابش را با زور سرنیزه صادر کند. ما به استواری فرهنگمان، حقیقت مذهبمان و اصالت انقلابمان آن قدر باور داریم که، هرگز نمیخواهیم آنها را چونان اهداف استعماری جدید بر کوله سربازان صادر کنیم. ما برای ترویج فرهنگ و تمدن و مذهب و انقلابمان، به قلبها وارد میشویم و با عقلها سخن میگوییم. شعر میخوانیم و با حکمت سخن میگوییم. سفیران ما، شاعران، عارفان و حکیمانمان هستند. ما با مولوی تا این سوی اقیانوس اطلس را در نوردیدهایم. ما با سعدی در دل آسیا نفوذ کردهایم. ما با حافظ جهان را فتح کرده ایم پس چه نیازی به فتح جدید داریم».
روحانی در ادامه برجام را نشانه صدق ادعای ایران اعلام کرد و گفت:«برجام حاصل بیش از دو سال مذاکرات فشرده است که نتیجه آن، مورد حمایت شورای امنیت ملل متحد، و جامعه جهانی قرار گرفت و به صورت بخشی از قطعنامه 2231 شورای امنیت در آمد. برجام متعلق به یک یا دو کشور نیست، برجام سند شورای امنیت، و متعلق به کل جامعه بینالمللی است. برجام ایجاد یک تعامل نو در مناسبات جدید جهانی است. تعاملی مبتنی بر مشارکت و سازندگی دوجانبه، میان ما و جهان. ما درهای تعامل و همکاری را گشودهایم. ما دهها قرارداد توسعه با دولتهای توسعهیافته شرق و غرب بستهایم. متاسفانه برخی خود را از این امکان تازه محروم کردند. به خود تحریمی دست زدند و حال با احساس غبن، فکر میکنند فریب خوردهاند. در حالیکه ما نه فریب خوردهایم و نه کسی را فریب دادهایم. ما سطح برنامه هستهای خود را، خود تعیین کردهایم. ما بازدارندگی هستهای را نه از سلاح هستهای که از دانش و مهمتر از آن از مقاومت ملت بزرگ خود بهدست آوردهایم. این هنر و تکنیک ماست. آنها میخواستند سلاح نداشته اتمی را از ایران، سلب کنند، و البته ما از سلب چیزی که نداشتهایم و مدعی آن هم نبودهایم، ابایی نداریم. نمی توان پذیرفت رژیم غاصب صهیونیستی که با سلاح هستهایاش منطقه و جهان را تهدید میکند و متعهد به هیچ مقررات و نظارت بینالمللی نیست، ملتهای صلحطلب را نصیحت کند».
روحانی منطقه خاورمیانه را بدون برجام پیچیده توصیف کرده و گفت:«تنها یک لحظه تصور کنید که منطقه خاورمیانه بدون برجام، در چه وضعیتی قرار داشت. تصور کنید اگر در کنار جنگهای داخلی، تروریسم تکفیری، بحرانهای انسانی و وضعیتهای پیچیده سیاسی - اجتماعی در غرب آسیا، یک بحران ساختگی هستهای نیز در این منطقه بود؛ چه می شد». رئیسجمهوری در ادامه به پایبندی ایران به برجام پرداخته و صراحتا اعلام کرد که «جمهوری اسلامی ایران اولین کشوری نخواهد بود که برجام را نقض کند ولی در مواجهه با نقض آن عکسالعملی متناسب و قاطع نشان خواهد داد».
روحانی در خصوص نقض احتمالی برجام نیز هشدار داده و گفت:« اگر این توافق به دست «نااهلان عرصه سیاست» از بین برود، مایه تأسف است و دنیا فرصت بزرگی را از دست خواهد داد؛ اما چنین اقدامی هرگز قادر نخواهد بود جمهوری اسلامی ایران را از مسیر پیشرفت و تعالی خود باز دارد. دولت جدید آمریکا با پیمان شکنی و نقض تعهدات بین المللی، فقط اعتبار جهانی خود را میشکند و اعتماد دولتها و ملتها نسبت به هر گونه مذاکره و تعهدات آینده خود را از دست میدهد».
روحانی در ادامه بار دیگر شعار خود در نخستین حضور در مجمع عمومی سازمان ملل متحد در سال 92 را تکرار کرده و گفت:«جمهوری اسلامی ایران مبتکر اتحاد جهانی برای مقابله با خشونت و افراطیگری است و گفتوگو و مذاکره بر مبنای برد-برد را تنها مسیر حل و فصل بحرانهای جهانی و منطقهای میداند. تعمیق پیوندها با کشورهای همسایه و منطقه، و افزایش سطح همکاری با کشورهای دوست، انتخابِ آگاهانه ما است و عبور از تهدیدات خطرناک و تحولات پیچیده دوران گذار فعلی جز با افزایش تماسها و مراودات و نهادینه کردن گفتوگوها از سوی دولتها و ملتها امکانپذیر نیست».
روحانی بخش بعدی سخنان خود را به پاسخ مستقیم به سخنان دونالد ترامپ، رئیسجمهوری آمریکا اختصاص داده و گفت:«ادبیات جاهلانه، زشت، کینهتوزانه و مشحون از اطلاعات غلط و اتهامات بیپایه از زبان رئیس جمهوری آمریکا علیه ملت ایران دیروز در این مجمع محترم شنیده شد، نه تنها این گونه سخنها در شأن سازمان ملل نبود، بلکه در تقابل با خواسته امروز همه ملتها از این اجلاس است، یعنی اتحاد دولتها برای مقابله با جنگ و تروریسم».
رئیسجمهوری توان موشکی ایران را تنها برای دفاع از کشور دانسته و گفت:«در همین جا اعلام میکنم که توان دفاعی جمهوری اسلامی ایران، از جمله توانمندیهای موشکی، تنها جنبه دفاعی و بازدارندگی داشته و برای حفظ صلح و ثبات در منطقه، و جلوگیری از ماجراجویی بیخردان، هدفگذاری شده است. مردم شهرهای مختلف ما در جنگ تحمیلی هشت ساله، قربانی موشکهای دوربرد رژیم صدام بودند و ما هرگز اجازه تکرار چنین جاهطلبیهای فاجعهبار را نخواهیم داد. بیثباتی و خشونتورزی در منطقه ما با مداخله نظامی قدرتهای فرامنطقهای تشدید خواهد شد؛ همان قدرتهایی که اکنون با هدف مداخله بیشتر و فروش سلاحهای مرگبارشان، ایران را به ایجاد ناامنی متهم میکنند. من به صراحت اعلام میکنم که مداخله خارجی و تعیین تکلیف برای مردم منطقه، نتیجهای جز تداوم و گسترش بحران برجای نخواهد گذاشت. بحرانهای سوریه، یمن و بحرین راه حل نظامی ندارند و تنها از طریق توقف خشونت و پذیرش رأی و نظر مردم پایانپذیر است».
حسن روحانی در بخشهای پایانی سخنان خود جهانیان را به مشارکت اقتصادی در ایران فراخوانده و گفت:«تحریمهای اقتصادی نه تنها مایه توقف ایران نشد، بلکه عزم ملی را برای تقویت تولید ملی راسخ تر کرد. دستیابی به بالاترین نرخ رشد جهانی در سال گذشته نشان داد که اقتصاد ایران میتواند با ظرفیت رشد یک تریلیون دلاری در بیست سال آینده، امیدبخشترین اقتصاد نوظهور جهان شود. سیاست راهبردی ما برای تحقق این رشد پایدار و متوازن، تعامل گسترده با جهان است. باور ما این است که توسعه و امنیت، دست در دست هم ارتقاء مییابند و منافع مشترک، میتواند ضامن امنیت منطقهای و جهانی شود. ایران با برخورداری از بزرگترین ذخایر گازی جهان و نفت فراوان، آمادگی دارد که در یک همکاری بلندمدت، به امنیت انرژی جهانی کمک کند و با سرمایهگذاری مشترک در زیرساختهای حمل و نقل دریایی، ریلی و جادهای، ظرفیت کریدورهای ترانزیت بینالمللی را ارتقا بخشد. تقویت زیرساختهای اقتصادی در حوزههای گازرسانی، شبکههای برق و ارتباطات ریلی و جادهای، امکان تولید ارزان با دسترسی به بازار بزرگ ملی و منطقهای را برای پروژههای متنوع صنعتی فراهم کرده است. اینک با فراهم آمدن فضای حقوقی مناسب، هیأتهای متعدد سرمایهگذاران خارجی به ایران روی آوردهاند که به امضای روزافزون قراردادهای بزرگ سرمایهگذاری مشترک و تأمین مالی در حوزههای مختلف منجر شده است. سیاست دولت در ایران بر آن است که با بهبود مستمر فضای کسب و کار، حمایت از حقوق مالکیت فکری، اصلاح مداوم قواعد حکمرانی و مبارزه جدی با پولشویی، فضای حقوقی مساعد برای سرمایهگذاری در شرکتهای دانشبنیان و حوزههای مختلف فنی و اقتصادی را بیش از پیش فراهم نماید. عزم ملت ایران بر ساختن ایرانی آزاد و پیشرو، و مشارکت در توسعه منطقهای امن و آرام، بر مبنای اخلاق و احترام به حقوق بین الملل است و در این راه، از مشارکت و همکاری همه سرمایه گذاران و صاحبان اندیشه و ابتکار در سراسر جهان استقبال میکند. من در این جایگاه جهانی، به سخنگویی از سوی ملتی مهماننواز ایران، از همه آنها که صلح و امنیت و پیشرفت را در سایه مشارکت و همکاری ملتها جستوجو میکنند، برای سفر به ایران و مشارکت در این آینده پرامید، دعوت میکنم».
سایر اخبار این روزنامه
نوای صلح در برابر فریاد جنگ
ایران صاحب ششمین نیروگاه خورشیدی دنیا می شود
غول خلافکار دزاشيب بيدار شد
مراجع قم با وزیر شدن من موافقت کردهاند
فکر میکنند با پارتیبازی به اینجا رسیدم!
یکی بگوید آب «چشمه علی» کجا رفت
پاسخ پلیس راهور به مطلب بازگشت غولهای آلودگی
مجبور بودم خودم را به جامعه ثابت کنم
پایان پرونده آتنا
پناهجویان؛ برگ برنده یا بازنده مرکل
سكوتي بدتر از تأييد