برنامه شریعتمداری درمان دردهای مزمن

پس از معرفی کابینه از سوی رئیس جمهور روحانی به مجلس، واکنش های متفاوتی از سوی نمایندگان، فعالان و کارشناس های طیف های مختلف نسبت به آن شکل گرفت.
عده ای معتقد به کابینه و طیف دیگری منتقد و برخی هم تلفیق دو نگاه را دارند.
اما به نظر می رسد رویکرد کلی در مواجهه با کابینه باید رویکرد حمایت حداکثری باشد.
به خصوص که اکثر وزرای انتخاب شده تا به حال کارنامه درخشانی از خود به جای گذاشتند.


به خصوص با معرفی محمد شریعتمداری به عنوان وزیر صنعت، معدن و تجارت، رسیدن به ساحل آرامش برای این کشتی طوفان زده بعید به نظر نمی رسد.
مدعای گفتارم نه به دلیل تعلقات سیاسی شریعتمداری است چرا که وی اساسا این وزارت را محل مرزبندی های سیاسی نمی داند
و معتقد است نگاه تخصصی و نگرش کلان ملی در سایه وحدت بین نیروهای چپ و راست، گره گشای مشکلات ریشه دار بخش صنعت، معدن و تجارت است.
هر چند که برخی ناظران دلواپس همواره
در پی آن بوده اند تا وزرای پیشنهادی رئیس جمهور را روی گسل اختلافات سیاسی - جناحی زمین گیر کنند ...
اما باورهای شریعتمداری در برنامه پیشنهادی و همچنین کارنامه مدیریت اش نشانگر نگرش و بینش عمیق او نسبت به موضوعات مبتلابه صنعت، معدن و تجارت ورای تعلقات
و دیدگاه های سیاسی است.
در واقع گفتمان و کارنامه مدیریتی شریعتمداری ثابت می کند که وی برای حل ریشه ای مشکلات به متخصصین متعهد با هر دیدگاه سیاسی نگاه ویژه ای دارد.
از سوی دیگر با مرور برنامه محمد شریعتمداری برای وزارت صنعت، معدن و تجارت و به گواهی کارشناسان اقتصادی، به جرات می توان گفت یکی از عملی ترین برنامه های پس از انقلاب را در این حوزه نظاره گر هستیم.
نکته اساسی این که دیگر بحث فرد مطرح نیست. برنامه پیشنهادی شریعتمداری،
برنامه ای عمل گرایانه و تحولی شگرف
در آینده بلند مدت و تغییرات مثبت ملموس در کوتاه مدت را جهت افزایش و رونق
تولید ملی تضمین می نماید.
شریعتمداری رای اعتماد مجلس را بگیرد یا نگیرد، وزیر بشود یا نشود، درمان اصلی دردهای مزمن صنعت، معدن و تجارت برنامه پیشنهادی وی خواهد بود.
گزارش های میدانی در طول یک هفته گذشته نشان از رضایت بی مثال اقتصاددانان و متخصصان امر نسبت به برنامه شریعتمداری و خود او برای تصدی وزارت دارد.
رای به شریعتمداری و برنامه اش، رای به ارتقای سطح کیفی صنعت و رونق تولید ملی و البته تسهیل تجارت است.
به هر تقدیر سه شنبه آزمونی سخت برای نمایندگان مجلس خواهد بود.
باید دید نمایندگان نگاهی ملی و تخصصی برای رای دادن به وزرای پیشنهادی دارند یا این که در تقابل منافع شخصی و جناحی خود و مطالبات به حق مردم، به تعلقات شخصی و جناحی خود رای داده که البته در این صورت باید پاسخگوی رای خود به مردم باشند.