نقره طلایی؛ فن کیمیاگری علیزاده

گروه ورزش برای قرن‌ها کیمیاگری و تبدیل مس به طلا دغدغه بزرگ دانشمندان بوده است؛ از ابوریحان بیرونی تا کارل گوستاو یونگ هرکدام به‌نحوی درگیر این ماجرا بوده‌اند؛ اما آنچه کیمیای تکواندوی ما ایرانی‌ها، آدینه ظهر به آن نائل آمد در زمینه‌ای که از آن آگاهیم، حقیقتا هیچ‌چیز کم از کیمیاگری نداشت. همه می‌دانیم آنها برای ایستادن در این جایگاه چه راه سختی را آمده‌اند، چه لگدپرانی‌هایی را رد کرده‌اند، انرژی‌شان را برای اثبات چه واقعیت‌های ساده‌ای که نفرسوده‌اند و برای چه حقوق اولیه‌ای نجنگیده‌اند.
 هنوز به 20 سالگی نرسیده و تعداد مدال‌های بین‌المللی‌اش دورقمی است، ازجمله 6  مدال یکی از یکی خوشرنگ‌تر. حتی کج‌سلیقگی میزبانی کره‌ای‌ها در بازی‌های آسیایی اینچئون و ممانعت از حضور او به‌خاطر سن کمش هم نتوانست جلوی سیل اراده او را بگیرد. با کسب نخستین مدال بانوان ایرانی در المپیک همه جهان را به واکنش واداشت و چشم‌ها را به خود خیره کرد؛ دختر روزهای سخت. دختر دوست‌داشتنی ایران با آن اسکیچرز رنگی دخترانه وسط جشن کفش‌های مردانه دولتی، خودش را شناخت و تصمیم گرفت از پیله‌اش بیرون بیاید. به آنی که هست؛ یا نه، شاید به آنی که می‌خواهند به او بقبولانند باید باشد، بسنده نکرد و در شعر حافظ خودش را دید و عاشق خویشتن شد، پروانه شد و پرید تا به آن چشم‌های خیره نشان دهد اگر اختیار بال‌هایش را داشته باشد پرواز را بیشتر و بهتر از خیلی‌ها بلد است.
لذت درخشش کیمیا در استیجی بین‌المللی بیشتر از زردی مدالی که دیر یا زود گردن‌آویزش خواهد شد در خیرگی چشم‌هایی بود که می‌کوشند انکارش کنند، اگرچه روزگار غریبی است و عشق را باید در پستوی خانه نهان کرد اما سرنوشت کیمیا و چندمیلیون بسان او که صف بانوان جامعه ما را تشکیل می‌دهند هیچ‌گاه در پستوی خانه ماندن نبود و نیست. چه قهرمانانه جنگید با مچ پای چپ جراحی‌شده و مصدومیت شدید دست راست و مچ پای راست و بزرگی بزرگانی مثل تختی را به یادمان آورد. اشتباه نگیریم، جوزدگی نیست، غلیان احساسات غلوشده شرقی‌مان نیست، چراکه آنچه رخ داد اگر دردهای این سرزمین را دیده و چشیده باشی، اگر با رویاهایش به خواب رفته باشی، یک مدال ساده نبود. وقتی در هشت‌سال جنگ شانه‌به‌شانه برادرانش جنگید، با خون آنها صورتش را آراست و دایاموندزش بوی باروت می‌داد، چرا امروز توی خانه بماند، دستان هنرمندی که قهرمانان را ساخته چرا دنیای قهرمانان را نسازد؟