تقدم فرع بر اصل در رسانه ملی

سجاد وجدانیان- ماه مبارک رمضان به نیمه رسید و هنوز خبری از ربنای استاد نیست. این صوت دلنشین قرآنی در شبکه‌های اجتماعی به صورت گسترده منتشر می‌شود، در میراث فرهنگی ناملموس ایران ثبت ملی است، رییس‌جمهور آن را در اینستاگرامش قرار می‌دهد اما رسانه‌ای که اسم ملی را یدک می‌کشد، هنوز کوچک‌ترین توجهی به آن نکرده است. استاد شجریان چهار دعای ربنا را در تیرماه 1358 با موسیقی ایرانی خوانده است. این دعا پس از 30 سال پخش از صدا‌وسیما در ماه مهمانی خدا و قبل از اذان مغرب با وجود رضایت خالق، پخش آن متوقف شد. بررسی این حاشیه‌ها، نکات قابل توجهی را به همراه دارد؛ اول اینکه وقتی رییس‌جمهور منتخب مردم و بالاترین مقام اجرایی قسمتی از این دعا را در شب اول ماه رمضان و در صفحه اینستاگرام خود منتشر می‌کند و صدا و سیما هنوز بر پخش نکردن آن اصرار می‌کند یعنی اینکه رسانه ملی منعکس‌کننده تمام نظرات و خواسته‌های دولت نیست و دولت هر اندازه که تلاش کند، تنها قسمتی از دستاوردهایش که مدیران صدا‌وسیما بخواهند، اطلاع‌رسانی خواهد شد. این موضوع به دفعات از سوی روحانی نیز به چالش کشیده شده است. وقت آن رسیده که مدیریت یکی از شبکه‌های تلویزیونی کشور به دولت و تیم رسانه‌ای دولت واگذار شود. این منافاتی هم با اصول قانون اساسی به ویژه اصل «44» ندارد چه اینکه در این اصل، خصوصی‌سازی صدا‌وسیما منع شده است نه دولتی بودن آن. مهم‌تر اینکه رییس‌جمهور که هم رای مردمی و هم تنفیذ رهبری را دارد، یا خود یا یک نفر به انتخاب، مسوولیت برنامه‌های این شبکه را خواهد پذیرفت و در مقابل عملکرد این شبکه پاسخگو خواهد بود.
دوم اینکه رسانه ملی فرع را بر اصل مقدم می‌داند و ربنا را به دلیل اینکه استاد شجریان تلاوت کرده است، پخش نمی‌کند وگرنه در سال‌های بعد از توقف پخش، ربناهای دیگری هم دقیقا با همان الگو خوانده و پخش شده است که البته اقبالی نیافته است، این در حالی است که آواز ربنا، هر شنونده‌ای را بیش از هر چیز متوجه متن و موضوع آن می‌کند. اگر رسانه ملی بخواهد همین روش را برای برنامه‌های دیگر نیز در پیش بگیرد، باید برای همیشه از پخش فیلم‌ها و سریال‌های خارجی به دلیل موضوع بی‌حجابی صرفنظر کند. بنابراین بهتر و منطقی‌تر است که اصل بر فرع مقدم دانسته شود.
امید است حاشیه‌های این موضوع به نفع مخاطبان این اثر ختم به خیر شود و حداقل در لیالی‌قدر دوباره یاد ایامی کنیم که در گلشن فغانی داشتیم.