روزنامه بهار
1396/03/17
حرمت نگه دارید
تریبون‌های نماز جمعه روزگاری نه چندان دور در کنار کارکرد مذهبی و معنوی خود، تریبون دغدغه‌های سیاسی و اجتماعی مردم ایران بود. دغدغه‌هایی که حرمت مساجد و نماز اجازه نمی‌داد از مرز انصاف و ادب و دین خارج شوند و معمولا خطیب به عنوان متولی نماز جمعه، حرمت نگه می‌داشت که کلامی خلاف ادب بر زبان نراند که مردمان این خلاف را نه به حساب گوینده جایزالخطا که به حساب نماز محاسبه نکنند و رویگردان نشوند از دین و مذهب. مبلغ دین حرمت عبا و عمامه رسول الله را نگه می‌داشت و افسار بر زبان و رفتار می‌زد که مردمان اسوه حسنه را نه به کمال بلکه با نشانه هایی ببینند و بیاموزند. مردمان ما در حافظه تاریخی خود کمتر سراغ دارند که مبلغ دینی زبان به دروغ، تهمت و افترا باز کند و از‌تریبونی چون نماز جمعه نیمی از جامعه و بانوان پاکدامن را طعمه اهداف سیاسی کند و از ناپاکی دستبند به دستان و شال سفیدان سخن بگوید. نویسنده را شرم می‌آید از نوشتن آن همه نامردمی در حق بانوان این سرزمین. روی سخنم با قربانی‌کنندگان اخلاق به بهانه دعواهای سیاسی نیست. روی سخنم با رئیس جمهوری است که بانوان نجیب ایرانی برای انتخاب مجددش دستبند بنفش بستند و اکنون از جفا تهمت و افترا می‌شنوند، با حسن روحانی که قرار است حافظ حقوق شهروندی مصرح در قانون اساسی باشد. حقوقی که بر پایه آن تهمت به بانوان مسلمان پاکدامن جرم محسوب شود و افترا زننده در هر مقام و موقعیتی مجرم تلقی. قطع به یقین بسیاری از تهمت زنندگان به بانوان ایرانی یادشان رفته است که این‌تریبون‌ها را از مادران و دختران شهدا داشته و دارند و بسیاری از این مادران و دختران شهدا دستبند سبز به دست داشته‌اند و از92 بنفش نیز به آن اضافه شده است. یادشان رفته است که نیمی از جامعه ایران را بانوان پاکدامنی تشکیل داده‌اند که شاید معلمان فرزندان همین بداخلاقان باشند. قطع به یقین پاکدامنی زنان ایرانی که نجابتشان شهره شرق و غرب است در مقام قیاس با خوانندگان معلوم الحال نیست، وگرنه می‌شد از این قیاس مع الفارق یک نتیجه اساسی گرفت که پاکدامنی در دیدگاه بداخلاقان از ستادی به ستاد دیگر تغییرِ تعریف می‌یابد و خالکوبی‌های یک انسان، معنوی تفسیر میشود و دستبند سبز نشانه بی‌تقوایی و...قلم برای ادامه شرم می‌کند اما روحانی برای ریشه کنی بداخلاقی به نام دین نباید شرمگین باشد. باید زبان رسای ایرانی و بانوان پاکدامن ایرانی باشد برای احقاق حق احترام. وهن نظام جمهوری اسلامی است که از‌تریبون‌های نمازش تهمت به زنان پاکدامنش شنیده شود. روحانی باید با این وهن‌آفرینان با هر ابزاری که در اختیار دارد مقابله کند. قانون باید به غایت در این حوزه غنی شود تا هر کس در هر موقعیت و مقامی نتواند زخم زند و نمک بپاشد و از دور به خنده ایستد.
هزاران شهید این سرزمین وقتی در میدان‌های مین با سر می‌رفتند، اولین فکری که از ذهن‌شان عبور می‌کرد ناموسی بود که باید پاسداری می‌شد؛ ناموسی که در قامت بانوان این سرزمین تفسیر می‌شد و شیربچه‌های ایران هیچ نگاه چپی به این ناموس را بر‌نمی تابیدند. اکنون هم ابزار غیرت در اختیار قانون است. اگر خلا دارد برای بستن دهن تهمت‌زنندگان باید که غنی شود و در این میان روحانی باید مصمم‌تر از همیشه به پشتوانه رای خود به این غنا و این بستن همت گمارد. باشد که برای زخم بانوان پاکدامن ایرانی اندکی مرهم شود.
