مردم قیم نمی‌خواهند

جشنواره پرماجرای فیلم فجر امسال هم برگزار شد و در مراسم اختتامیه که احتمالا به‌خاطر بی‌اهمیت بودنش از نظر مدیران صداوسیما، مثل همیشه در یکی از فرعی‌ترین شبکه‌های تلویزیونی این سازمان عریض و طویل پخش می‌شد، باز هم شاهد سانسور بودیم. دیگر همه عادت کرده‌ایم به سانسورها. حرف‌های امیر آقایی و محمدحسین مهدویان و... البته برخی صحنه‌هایی که سانسورچیان صداوسیما دوست نداشتند مردم ببینند سانسور شد اما به لطف شبکه‌های اجتماعی، اتفاقا چیزهایی که صداوسیما سانسور کرد، مردم، بیشتر دیدند!
بحث فقط بر سر سانسور نیست. بحث بر سر این است که عده‌ای در این کشور دوست دارند به جای مردم فکر کنند و تصمیم بگیرند. آنها می‌گویند ای مردم! شما هم باید آنطور که ما فکر می‌کنیم فکر کنید. اگر ما فکر می‌کنیم حرف‌های فلان کارگردان یا بازیگر مناسب نیست و نباید ببینید، شما هم باید همینطور فکر کنید و آن را نبینید. اگر ما فکر می‌کنیم پوشش فلان هنرمند در مراسم اختتامیه جشنواره فیلم فجر مناسب نیست و ما آن را از دور نشان می‌دهیم و کلوزآپ نمی‌گیریم، شما هم باید مثل ما فکر کنید. اگر ما فکر می‌کنیم هنگام پخش مسابقات ورزشی خارج از کشور، نباید زنان حاضر در استادیوم‌ها را نشان داد چون شما جنبه ندارید، پس درست فکر می‌کنیم و شما باید بپذیرید. اگر ما فکر می‌کنیم که وضعیت مملکت گل و بلبل است شما هم همینطور باید فکر کنید...
قضیه، فقط مخالفت با سانسور در صداوسیما نیست. قضیه، مخالفت با تفکری است که خودش را قیم مردم می‌داند. ظهور و بروز حداقلی این تفکر، در سانسور تلویزیونی است و ظهور خطرناکترش در حالتیست که حق خود می‌داند در همه جا به جای مردم تصمیم بگیرد. مردم، فقط با سانسور مخالف نیستند؛ با تفکری مخالفند که سانسور، فقط یکی از خروجی‌های آن است. مردم، قیم نمی‌خواهند اما عده‌ای از آقایان هنوز خود را قیم مردم می‌دانند و خطر، دقیقا همین جاست.