نارضایتی از وضع موجود

این روزها متاسفانه نارضایتی از شرایط موجود همه گیر و شامل موارد متعدد و مختلفی شده است. ناخشنودی از تورم، گله از بیکاری، نارضایتی از بروکراسی و کاغذ بازی ادارات، ناراحتی از مؤسسه‌های پولی و مالی، نالیدن از تاخیر و کیفیت ضعیف دو غول ماشین سازی داخلی، نگرانی از افت بی‌سابقه  ارزش پول ملی، چندش از ادبیات مسئولین، افزایش خودسرانه قیمت‌ها و از همه مهم‌تر فغان و بیداد از اپیدمی فساد و اختلاس نمونه‌ای از علل و زمینه‌های نارضایتی از وضع موجود است.
متاسفانه چیزی که مي‌تواند این نارضایتی‌ها را گسترده و تعمیق کند فقدان اراده برای فائق آمدن بر مشکلات و برطرف کردن آنها توسط متولیان امر است. عدم توجه به سطوح نارضایتی‌ها مي‌تواند اینگونه ناخشنودی‌ها را به سمت نارضایتی انقلابی سوق دهد. توضیح اینکه جامعه‌شناسان هر گونه نارضايتي را انقلابی نمي‌دانند؛ به زعم آنها نارضایتی‌ای مي‌تواند دارای این شاخصه باشد که:
اولا ناخشنودی از جنبه افقی گسترده و شامل گروه‌ها و نحله‌های متعددی باشد، یعنی نارضایتی صرفا به یک طیف خاصی مربوط نباشد. اگر ناراحتی همه اقشار را در بر گرفته باشد مي‌تواند واجد صفت عمیق باشد. برای نمونه فرهنگیان، کشاورزان، بازاریان، دامداران، دانشگاهیان، صنعت‌گران، تولید کنندگان، جوانان، زنان و غیره.
ثانیا ناخشنودی تعمیق شده باشد به گونه‌ای که ناراضیان امیدی به بهبود وضعیت موجود نداشته باشند به عبارت دیگر چشم‌انداز روشنی برایشان متصور نباشد که مي‌تواند زمینه‌ساز تغییر فیلد در بروز ناراحتی هم بشود. مثلا امید به تغییر و بهبودی اوضاع از راه‌های مسالمت‌آمیز را غیر مؤثر بدانند.
اینگونه تغییر ریل تفکر پیرامون حل و فصل مشکلات هزینه‌های فراوانی در بر خواهد داشت. بهتر این است که مسئولین جهت جلب رضایت مردم هر دو وجه نارضایتی را مد نظر قرار دهند به گونه‌ای که از گسترش سطوح آن به اقشار و طیف‌های وسیع‌تر جلوگیری کنند و از طرف دیگر با رفع مشکلات از انباشت ناخوشایندی عمومی و تعمیق آن به صورت عمودی ممانعت بورزند.