روزنامه آرمان ملی

تعیین مکان اعتراضات شهری اشتباه است

 
　
　
　


موضوع تجمعات اعتراضي يک بحث پيچيده است. در کشورهاي توسعه يافته روش اين است که افراد در يک نقطه تجمع نمي‌کنند. در يک کشور فقط جايي به نام هايدپارک کرنر است که آنجا اجازه تجمع نمي‌دهند ولي هر فردي مي‌تواند يک پيت زير پايش بگذارد و هر حرفي خواست بزند، به هر کسي خواست فحش بدهد، هر اعتراضي را بيان کند ولي نبايد اين تجمع از يکي دو نفر بيشتر شود. اجازه تجمع هم در هايدپارک کرنر به کسي نمي‌دهند. در کشورهاي توسعه يافته هم اگر شما بخواهيد تجمع کنيد، نامه‌اي را به محل مورد نظر مانند وزارت کشور يا استانداري مي‌نويسيد و مي‌گوييد من مي‌خواهم به اين دليل تجمع کنم. تعداد تجمع کنندگان را هم مشخص مي‌کنيد تا آنها بدانند از لحاظ امنيتي با چه تعدادي از تجمع کنندگان روبرو هستند و شعارها و دليل تجمع را مي‌نويسي آنها در شوراي امنيت خودشان درخواست شما را مطرح کرده و مجوز تجمع و حتي مجوز تبليغات براي تجمع مي‌دهند. اصولا در مکان مشخص شده تجمع مي‌کنند. يکي مي‌خواهد جلوي کارخانه، ديگري در مقابل مجلس و ديگري در برابر شوراي شهر تجمع مي‌کنند. افراد مي‌آيند و شعار مي‌دهند و پليس هم حضور پيدا مي‌کند و امنيت افراد را تضمين مي‌کند. مسئول هر تجمعي مشخص است تا اگر اتفاقي در آنجا افتاد، پاسخگو باشد. اين روش سال‌ها در کشورهاي پيشرفته انجام مي‌شود و اگر ما هم در کشور ما انجام دهيم، عمل مثبتي است. يادم است زماني که در بروکسل و کانادا دانشجو بودم، انجمن اسلامي دانشجويان خارج از کشور، روزهاي قدس و 22بهمن، نامه مي‌نوشتيم به شهرداري آن مکان که مسئول پليس هر شهر است و اين مسائل در دست شهرداري است. ما درخواست تجمع مي‌کرديم و معمولا در بازار اصلي و گذرگاه شهر مي‌خواهيم تجمع کنيم. شعار مي‌داديم و حتي شعارهاي تندي هم مي‌داديم. انجمن ما آنجا ثبت نشده بود و يک انجمن دانشجويي بود. فرمي به ما مي‌دادند و در آن مي‌خواستند ساعت شروع و خاتمه تجمع و هدف آن و شعارها و قطعنامه پاياني را مشخص کنيم. اين‌ها تمام مشخص مي‌شد و حتي تعيين مي‌کرديم چند نفر شرکت کننده است و حتي بيشتر هم افراد را مي‌نوشتيم. بعد مي‌رفتيم در ساعت اعلام شده شروع مي‌کرديم. وقتي مي‌رفتيم مي‌ديديم پليس با اسب بعضا حضور دارد و دور و بر ما حضور مي‌يافتند که کسي به ما توهين نکند. بعد هم راهپيمايي تعيين شده را انجام مي‌داديم، شعار مي‌داديم و در نهايت، قطعنامه مان را مي‌خوانديم و اتفاقي هم نمي‌افتاد. اين کار را مي‌شود همينجا هم انجام داد. قانون اين کار را در کشور داريم. الان هر کسي مي‌خواهد تجمع کند، مي‌تواند نامه بنويسد به شوراي امنيت شهرستان و اجازه مي‌دهد يا نه. متاسفانه اين بند از قانون درست اجرا نمي‌شود و اگر درست اجرا مي‌شد، ما مانند بسياري از کشورها اين مشکلات را پيدا نمي‌کرديم. اين که بگويند ما نقطه‌اي را در شهر مشخص کنيم تا هر گروهي خواست برود به صورت انبوه آنجا بايستد و هر کار خواست کند، در هيچ جاي دنيا اين اجازه را نمي‌دهند. بايد وزارت کشور اجازه تجمع و اعتراض- نه اغتشاش- را بدهد، حتي اگر به قول جوان‌هاي امروز شعارهاي خفن بدهند نبايد نگران اين اتفاق باشيم. اينطور از زير پوست شهر اعتراضات بالا بزند و هم به نفع نظام و هم به نفع مردم است و مشکلات را مي‌شود حل کرد. اميدوارم به اين حد از پيشرفت برسيم که مردم بتوانند اعتراضات خود را براساس قانون انجام دهند و مسئوليت اعتراضشان را بر عهده بگيرند.
لینک منبع خبر
پربازدیدترین‌های روزنامه ها
اسراييل‌ضربه راهبردي خورده است (اعتماد) از دستگیری شیطان هزار چهره تا سرقت با پابند الکترونیکی (جوان) اخبار ویژه (کيهان) عیارسنجی طرح مالیات بر عایدی سرمایه (تجارت)
سایر اخبار این روزنامه
عمان ؛ ادامه تلاش‌هاي ميانجيگرانه کاندیداتوری یهویی دلواپسان برای مجلس! شورای نگهبان واقع‌گرایانه‌تر عمل کند اگر مسئولان بخواهند... تعیین مکان اعتراضات شهری اشتباه است تلاش کنیم برجام بماند پیام حال و احوال جامعه امروز چیست؟ محاکمه «علی دیواندری» غیرعلنی شد! طغیان آنفلوآنزا همچنان قربانی می‌گیرد ١٤٠٠نمی آيم؛ سران قوا قانونگذاری نمی كنند اگر توان مدیریتی ندارید مسئولیت نپذیرید ریزش سرمایه‌های اجتماعی با افزایش افسردگی مرهمي بر زخم‌هاي خانواده‌ كشته‌شدگان