روزنامه ایران ورزشی
1398/08/19
فدراسیون فوتبال روی موج استعفا
احسان محمدیفوتبالیست بازنشسته‌ای تعریف می‌کرد: «سال‌های آخر بازی‌ام، نفس کم می‌آوردم، توی برگشت‌ها یا وقتی بازیکن حریف استارت می‌زد من نمی‌رسیدم. زورم می‌اومد یه جوون که سن بچه‌ام بود ازم رد شه، آدم دلش می‌خواد طرف به احترام کسوت و اینکه تو بازیکن ملی‌پوش بودی یه زمانی یه کمی شل‌تر بازی کنه ولی فوتبال این چیزا سرش نمیشه، به همین خاطر خطا می‌کردم، کارت می‌گرفتم یا پنالتی می‌دادم. یا وقتی تو هجده قدم بودیم و داور حواسش نبود، با آرنج و تهدید ازش زهر چشم می‌گرفتم».
وقتی فیلم پرخاش علی علیپور به یک هوادار را دیدم یاد حرف‌های آن بازیکن قدیمی افتادم. اینکه فوتبالیست‌ها وقتی پایشان از گلزنی کوتاه میشود، زبان‌شان برای حمله درازتر میشود. این فقط علی علیپور نیست که این کار را کرده، بسیاری از بازیکنان قدیمی و حتی همین نسل تیم ملی هم وقتی زیر فشار خردکننده قرار گرفته‌اند واکنش نشان داده‌اند یا با قهر و تهدید به خداحافظی یا استوری و پست اینستاگرامی و خاموش کردن تلفن و نیامدن سر تمرین و ... گاهی هم مشت و لگدی برای خبرنگاران پرت کرده‌اند. حتی در میان مربیان هم کسانی را داریم که این کارها را کرده‌اند.
خاطرم نمی‌آید که یک بازیکن یا مربی در اوج موفقیت این کار را کرده باشد. انگار وقتی روی قله‌ای ایستاده‌ای، حرف باد هواست اما وقتی سقوط کرده‌ای هر نوازشی هم طعم تحقیر و ترحم می‌دهد چه رسد به نیش و طعنه.
ژوزه مورینیو که هر وقت اراده می‌کرد زبانش از دم عقرب نیش دردناک‌تری داشت یک بار وقتی مقابل نقدهایی تند قرار گرفت با همان خونسردی اعصاب‌خراشش گفت: کاروان به راهش ادامه می‌دهد و سگ‌ها فقط عوعو می‌کنند!
مهاجم جوان پرسپولیس زیر فشار خردکننده‌ای قرار دارد. یک پنالتی حساس را با خودخواهی هدر داد و چند بازی است گل نمی‌زند، نقدها طبیعی است اما تا چه اندازه؟ ظرفیت او برای این همه حمله چقدر است؟ هرگز برای تحمل و گذر از چنین روزهایی آموزش دیده است؟ هوادار چند بار حق دارد یک گله‌مندی را تکرار کند؟
این پرسش‌ها پاسخ روشنی ندارد. هیچ‌کدام از ما شب هدر دادن پنالتی مقابل ماشین‌سازی جای علیپور نبودیم و نمی‌دانیم چطور آن شب را صبح کرد. اینکه بازیکنان چطور از پس این فشارها بر می‌آیند و از آن گذر می‌کنند موضوعی است که ما نمی‌دانیم. مثلاً روبرتو باجو بعد از هدر دادن پنالتی مقابل برزیل در فینال 1994، سون بعد از شکستن پای گومز در بازی تاتنهام- اورتون، کاریوس بعد از دو گل فاجعه بار در فینال لیگ قهرمانان اروپا مقابل رئال مادرید و ... چطور خوابیدند؟ چطور صبحانه خوردند و چطور به زمین برگشتند؟
ما چیزهایی در مورد روانشناسان ورزشی خوانده‌ایم اما بازیکنان هرچه باشند انسان هستند، ممکن است بتوانند در یک فصل آقای گل بشوند اما در خلوت‌شان انسان هستند با ظرفیت‌هایی که مثل کاسه بالاخره ممکن است پر شود. همانطور که حتی یک اقیانوس هم ممکن است با یک قطره اضافه سرریز کند.
رفتار علی علیپور خطاست. او باید سرش را پایین بیندازد و نیش‌ها را به جان بخرد همانطور که تشویق‌ها و تحسین‌های اغراق‌آمیز را با لذت به خانه می‌برد. مهم‌ترین وظیفه او تمرکز روی بازی‌اش است و گلزنی. او برای فرونشاندن منتقدان و مخالفانش باید با پا، سر و توپ حرف بزند نه با زبان!
سایر اخبار این روزنامه
