نجفقلی‌حبیبی دفاع مردم ‪

‬ سال‌های دفاع را باید برگ زرینی در تاریخ ایران معاصر قلمداد کرد. دفاع در برابر تهاجم در شرایطی که مهاجم تقریبا همه ابرقدرت‌های جهانی را پشت خود می‌دید،‌ واقعا کاری بود کارستان که با حمیتِ مثال‌زدنی و بی‌مثال ایرانیان انجام شد و سرانجام خوبی هم نصیب جامعه کرد.
ایران در شرایطی در برابر حمله ناجوانمردانه عراق و حزب بعث قرار گرفت که نظام در سال‌های آغازین خود قرار داشت و طبیعی بود که دشمن به فکر پیروز شدن در روزها و شاید هفته‌های اول جنگ باشد. اما آنها نمی‌دانستند که دفاع از وطن برای ایرانی‌ها مهم‌ترین وظیفه‌ای است که برایش از جان می گذرند.
همچنین باید اشاره داشت، قشر جوان و حتی نوجوان در آن ایام به طور قابل پیش‌بینی نشده‌ای همه چیز را فراموش کردند و با شوقی غیرقابل وصف همه آمال و آرزوهای خود را در دفاع از کشور خلاصه کردند. دقیقا به همین دلیل بود که عراقی که برای حمله به ایران قولِ حمایت همه‌جانبه را از کشورهای غربی گرفته بود، با وجود خوش‌خیالی اولیه نتوانست به هیچ‌یک از اهداف خودش برسد.
حتی می‌توان این‌طور گفت، اگر دنیا تصور دفاع جانانه ایران و ایرانی را می‌کرد، به سراغ رویکرد دیگری به جز جنگ برای مقابله با نظام نوپای جمهوری‌اسلامی می‌رفت. برای همین است که باید دفاع در جنگ تحمیلی را نقطه عطفی برای تاریخ ایران دانست. اتفاقی که نشان داد،‌ ایرانی‌ها در بزنگاه‌های مختلف هر موضوع حاشیه‌ای دیگر را کنار می‌گذارند و به چیزی غیر از هدف مشترک که صیانت از کشور بود، فکر نمی‌کنند.


شرح این شرایط افکار عمومی را به این نظریه سوق می‌دهد که این مردم همیشه و در هر شرایطی باید اصل باشند و در اولویت. به همین دلیل همه دستگاه‌های دولتی، نظارتی، نظامی و... باید در طول فعالیت‌های‌شان این را در نظر بگیرند که رسالت مهم‌شان این باشد که آرامش و رضایتمندی مردم برآورده شود تا بلکه بتوان به نوعی مشقت‌ها و زحمت‌های‌شان را جبران کرد.
لازم به ذکر است، مردم در شرایط سخت امروز هم نشان دادند وطن‌شان را از هر بحث و موضوع دیگری مهمتر می‌دانند. همین‌که با وجود فشارهای شدید اقتصادی و محدودیت‌هایی که حتی در الزامات اولیه برای‌شان به وجود آمده است، صبر پیشه می‌کنند و تحمل، نشان از این دارد که مردم امروز همان مردم دیروز هستند و تحت تاثیر تغییرهای زیادی که جهان داشته است،‌ عِرق ملی‌شان ذره‌ای کمتر نشده است.
پس تاکیدِ موکد چیزی غیر از این نیست که نظام باید قدر مردم را بداند و برای آرامش‌شان از هیچ کوششی دریغ نکند.