وقتی در جاده می‌‎لغزیم

ابراهیم جعفری ‪-‬ یک راننده متخلف به دلیل سرعت غیرمجاز از سوی پلیس راهور جاده باشت به گچساران جریمه شد. او همان شب به آنجا بازگشت و درخت بلوط۴٠٠ ساله‌ای را که روزها ماموران زیر سایه آن مستقر می‌شدند، قطع کرد تا از مجریان قانون انتقام بگیرد. وقتی این خبر را در شبکه‌های اجتماعی خواندم، بر خود لرزیدم و این سوال در ذهنم ایجاد شد که چرا باید یک شهروند ایرانی به جای احترام به قانون، از سر لجبازی و جهل اقدام به قطع این درخت کند که می‌توانست نماد فرهنگ و تمدن و نیز حرمت گذاری، حفاظت و صیانت اجداد ما از درخت قلمداد گردد؛ بنا بر تحقیق یکی از استادان دانشگاه کلکته هندوستان، ارزش یک درخت با عمر متوسط ۵۰ سال با احتساب اکسیژنی که تولید می‌کند، گاز کربنیکی که از هوا می‌گیرد، میزان خاک و آبی که در زمین حفظ می‌کند و حتی محاسبه ارزش اقتصادی خانه پرندگان در آن درخت و... حدود ۲۰۰ هزار دلار می‌باشد. با این توصیف باید به خاطر قطع این درخت که نشانی از قدرت خداوند و مظهر علاقه نسل‌های متمادی ایرانیان به حفاظت از منابع طبیعی و محیط زیست می‌باشد، خون گریست. ای‌کاش در درس‌های مقاطع مختلف آموزش ابتدایی، دبیرستان و حتی مراکز آموزش عالی، آموزش‌های زیست‌محیطی را جدی می‌گرفتند و سازمان‌های مردم نهادی را که در این زمینه فعالیت دارند، مورد حمایت قرار می‌دادند. به نظرم اکنون که کشور ما به دلیل فرسایش منابع طبیعی اعم از جنگل، مرتع، آب، خاک و... با آسیب جدی مواجه گردیده و بی‌توجهی به توسعه پایدار زندگی نسل فعلی و آینده را به مخاطره افکنده، شایسته است که سخنرانان و رهبران فکری که در جامعه از نفوذ کلام برخوردارند، در تریبون‌های مردمی نسبت به حفاظت از منابع طبیعی و محیط زیست آگاه‌سازی نموده، تنویر افکارعمومی را در دستور کار خود قرار داده و روشنگری کنند. این اتفاق به قدری دردناک است که جز «جهل مرکب» هیچ صفتی برازنده آن نیست و به نظر اینجانب در صورتی که صدها نهال در آن منطقه توسط فرد خاطی کاشته شود، شاید بتواند مرهمی بر شکستگی دل طبیعت و مردم، به ویژه دوستداران محیط‌زیست باشد.