همه با هم

«ما همه با هم هستیم» با سقوط خود خواسته لیلا حاتمی‌از مکانی بلند شروع می‌شود. او مدیریت یک شرکت هواپیمایی در حال ورشکستگی را داشته که هر کاری برای جلوگیری از این اتفاق انجام داده است وی در آخر به این نتیجه رسیده که یکی از هواپیماهای بزرگ و با ارزش شرکت را با تعدادی سرنشین و خلبان (مانی حقیقی) و کمک خلبان (جواد عزتی) - که هر کدام به دلایلی داوطلبانه قصد خودکشی داشته اند- را ساقط نماید به گونه ای که طبیعی جلوه داده شده و با پول حاصل از بیمه این هواپیما شرکت از ورشکستگی نجات یابد. اما در این میان یک مسافر ناخواسته (پژمان جمشیدی) و دیگری محافظ هواپیما به جمع سرنشینان وارد می‌شوند این دو قصد خود کشی ندارند و برنامه پیش بینی شده سقوط هواپیما را
بر هم می‌زنند.
با شروع اکران «ما همه با هم هستیم» گفتگوهای لفظی شدیدی بین سازنده و منتقدین فیلم صورت گرفت که بیشتر الفاظ و مطالب گفته شده در این رویارویی‌ها قابل دفاع نمی‌باشد لذا نگارنده قصد ورود به این حاشیه‌ها را ندارد و از طرفی نیز معتقد است که با یک یا دو فیلم قابل نقد از فیلمسازانی همانند کمال تبریزی که سابقه درخشانی در فیلمسازی دارند، نمی‌توان به سادگی پرونده سینمایی آنها را بست و با آنها خداحافظی نمود چه آن که برخی از همین فیلمسازان این دوره‌های ملتهب را پشت سر گذاشته و فیلم‌های ارزشمند دیگری را به جامعه سینمایی کشور عرضه نموده اند.
«ما همه با هم هستیم» از جهت ساختاری به دو فصل تقسیم می‌شود که از لحاظ شکلی کاملا با هم متفاوتند اما در امتداد هم قرار دارند و همپوشان می‌باشند. به نظر می‌رسد فیلم از نظر ژانر با حضور بازیگرانی همچون مهران مدیری، مهران غفوریان، جواد عزتی ، پژمان جمشیدی و دیگران و همچنین کارگردانی کمال تبریزی یک فیلم کمدی مفرح باشد اما به لحاظ محتوا و نتیجه، بیشتر رنگی از گروتسک دارد و همچنین از نظر سبک، فیلمی‌سوررآل را تداعی می‌کند بخصوص فصل دوم که با حضور مهران مدیری در نقش بازجو یا کارگردان فیلم و محمد رضا گلزار در نقش فیلمنامه نویس «ما همه با هم هستیم» یا پاسخگوی بازجو و در واقع فیلم راوی تعامل بین کارگردان و فیلمنامه نویس است که در یک فضای سوررآل شخصیت‌های فصل اول را فرا خوانده، به چالش می‌کشد و به تحلیل کنش‌ها - نقش‌هایشان- می‌پردازد بدین ترتیب فیلمساز با گسستی که در روایت ایجاد می‌کند، گشایش فیلم را به فصل دوم در فضایی فراواقع انتقال می‌دهد و از نمایش یک داستان سر راست خودداری نموده و نوعی پیچیدگی به فیلم می‌بخشد.