ظریف نماد مذاکره و منطق است



فرشته طائرپور
فیلمساز


بامداد پنجشنبه (به وقت تهران)، وزارت خزانه‌داری امریکا، نام «محمد جواد ظریف» وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی ایران را در فهرست افراد تحریم‌ شده این کشور قرار داد. این اقدام امریکا علیه وزیر امور خارجه کشورمان واکنش‌های زیادی را از سوی چهره‌های شناخته شده فرهنگی، ورزشی، اجتماعی و سیاسی به همراه داشت.

در دوران بچگی‌ ما یک فیلم کمدی و پر بازیگر ساخته شده بود به اسم: «دنیای دیوانه دیوانه دیوانه دیوانه» پیش‌تر از آن، کمتر فیلمی از سینمای هالیوود نامی به این طولانی داشت.
از روی نام و عکس و آنونس فیلم می‌توانستی تشخیص بدهی که فیلمی کمدی و مفرح با نگاهی تمسخرآمیز به حرص و طمع و برتری‌جویی‌های انسان‌هاست؛ و همین‌طور هم بود.
عده‌ای در گروه‌‌های مختلف و ترکیب‌هایی که یکی از یکی مضحک‌تر بودند، مسیری طولانی را در زمین و دریا و آسمان طی می‌کردند تا به گنجی در دوردست برسند؛ و در این راه از هیچ نادانی و نیرنگی برای پیشی گرفتن از گروه‌های دیگر فروگذار نمی‌کردند.
شاید در چکاچک شمشیرهای رجز، تهدید، تحریم و تحریک که اکنون توسط حکومت‌های مدعی برتری و تمدن و قدرت، بالا گرفته، بیراه نباشد که نام آن فیلم برایمان تداعی شود.
انگار واقعاً مسابقه دیوانه‌واری برای دستیابی به گنجی به‌نام «من قوی ترم و حرف آخر را من می‌زنم، ولو غلط باشد» بین سران کشورهای پیشرفته و درحال پیشروی و جامانده از پیشرفت و برگشته به سمت پسرفت درگرفته که نه برنده دارد و نه منطق و اصولی قابل توجیه. همان‌ها که ادعا می‌کنند طرفدار دیپلماسی، صلح، منطق و روابط بین‌الملل هستند، معدود نمادهای همین مفاهیم را هم تحریم می‌کنند!
چه دشمنان خارجی و داخلی بپسندند چه نپسندند، چه تشخیص بدهند چه ندهند، جواد ظریف امروز نزد همه دولت‌هایی که با او از نزدیک مذاکره کرده‌اند و یا از شرح و شیوه و حاصل مذاکراتش مطلع شده‌اند، مظهر منطق، دیپلماسی و درک صحیح از روابط بین‌المللی است. تسلطش به زبان انگلیسی، سیاست بین‌المللی و مصادیق حقوق بشر، به وضوح بیش از رئیس‌جمهوری کنونی امریکاست.
در این نبرد نابرابر جهانی، که دنیای دیوانه دیوانه دیوانه دیوانه‌ای را پیش چشم جهانیان به نمایش گذاشته، داشتن رفتار عاقلانه، دیپلماتیک، صلح‌طلبانه و تاریخ پسند دشوار است؛ و ظاهراً برای رئیس جمهوری امریکا، دشوار‌تر از همه.
نمی‌توان ادعای مذاکره داشت و داناترین طرف مذاکره را تحریم کرد، نمی‌توان ادعای برقراری امنیت داشت اما فضای هر گفت‌وگویی را از کمترین امنیت محروم کرد.
و نمی‌توان در این دنیای دیوانه دیوانه دیوانه دیوانه، به تداوم مدارای ملت‌های جهان در تماشای صحنه‌های سرشار از این‌همه بی‌منطقی، خیلی دل بست؛ چرا که ملت‌ها با انتخابات تشکیل نمی‌شوند و به صحنه نمی‌آیند که دوره برقراری‌شان چهار یا حداکثر هشت سال باشد.‌