جامعه دچار مجازی زدگی است

در سینما و تلویزیون هم حرف برای گفتن دارد اما علاقه شخصی خودش بیشتر، تئاتر است و سال هاست خاک صحنه خورده است. «پیام دهکردی» هنرمند نام آشنای تئاتر، سینما و تلویزیون که این شب ها با حضور درخشان در سریال «گاندو» بار دیگر توانمندی های هنری خود را به رخ کشیده، متولد 1356 در شهرکرد است و سال هاست علاوه بر ایفای نقش، تدریس بازیگری و داوری جشنواره های مختلف را هم بر عهده دارد. حضور او در هیئت داوران جشنواره تئاتر رضوی فرصتی را فراهم کرد تا او در گفت و گو با ستاد خبری جشنواره بین المللی امام رضا(ع) موضوعاتی را مطرح کند که اهم آن به شرح زیر است:
 
* درد امام رضا و اهل بیت (ع)، بی عدالتی بوده و ما باید با اثر خود علیه بی‌عدالتی عصیان کنیم. اگر بتوانیم بی عدالتی  را در یک اثر به تصویر بکشیم، آن موقع توانسته ایم کاری رضوی انجام بدهیم.
* ممکن است طی سال، 10 اثر با موضوع  بی عدالتی ساخته شود که باز هم  از نظر من کم است و باید گسترش پیدا کند. چون امروز در جهانی زندگی می کنیم که بی عدالتی به هزار زبان در سخن است و در جای‌جای زندگی ما لبریز شده و به شکل های مختلف اختلاف‌های طبقاتی و چپاول در بیت المال وجود دارد و مردم به شدت از این موضوع دلشکسته هستند.
* اگر این موضوع را فقط به یک جشنواره ربط بدهیم و در حد 10 روز به آن بپردازیم و تا سال بعد نیز دیگر به سراغش نرویم، بی فایده خواهد بود. زیرا این موضوع آن قدر بزرگ و با اهمیت است که تمام سال باید به آن پرداخت و در طول سال به عنوان یک رخداد جاری در همه کشور، نه فقط در خراسان رضوی به آن اهمیت بدهیم.
* تئاتر در فرهنگ سازی جامعه نقش مهمی دارد و نگاه هنرمندان به عرصه تئاتر هم مهم است. هنرمندانی که نگاهشان به مسائل عمیق است، در فیلم ها و تئاترها به عدالت خواهی پرداخته اند، زیرا زبان برّان و اعتراض‌گر تئاتر، بهترین گزینه برای توسعه عدالت خواهی است.


* متاسفانه در یک دهه اخیر، اساسا با یک فضای عوام زده و سطحی نگر به طور عام در کل جامعه مواجه هستیم. البته نمی شود نقش تکنولوژی‌زدگی و مجازی‌زدگی حاکم بر جامعه را یا رسانه هایی که به شدت سعی دارند جامعه ما را مصرف‌گراتر از قبل کنند، کتمان کرد.
* در کنار این مشکلات، تولید آثار با محوریت ظلم در جامعه، کمتر شده است. بنابراین وقتی تولید کم باشد، مخاطب نیز کم می شود زیرا ذائقه مردم به سمت سطحی نگری در حال رشد است.
* همه ما در یک گناه دسته جمعی شریک هستیم، از من هنرمند تا هرکسی که در این جامعه فعال است؛ اما روی نخست این پیکان به سمت سیاست‌مداران فرهنگی ماست  زیرا اساسا متولی این حوزه وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی نیست و ما نهاد های زیادی داریم که درعرصه کاری خود با حوزه وزارت فرهنگ، پیوند کاری دارند و به همین دلیل بر این حوزه نظارت و ابراز نظر می‌کنند که این خود عامل نابه سامانی های فرهنگی شده است.
* من همیشه گفته‌ام که ای کاش متولی فرهنگ در کشور ما فقط وزارت فرهنگ بود تا همه تکلیف خودشان را می‌دانستند اما متاسفانه خود این وزارت، یک قطره کوچک در این جریان است. به همین دلیل، همگرایی وجود ندارد و این نهادها به شدت درحال واگرایی هستند و در حوزه فرهنگ، واگرایی یعنی یک خسران غیر قابل جبران.
* ما در حوزه اقتصاد، ممکن است یک پولی را بتوانیم از جایی قرض بگیریم تا مشکلات‌مان را حل کنیم اما اگر فرهنگ مان دچار مشکل شود، نمی توانیم قرض بگیریم. باید بدانیم افول و آسیب فرهنگی به این راحتی درمان پذیر نیست.
تلقی اشتباه در ساخت آثار درباره مشهد و زیارت
* زندگی ائمه پر از دردهای بشری و عدالت‌خواهی بوده اما درسینمای ما، قبلا فقط به طور محدود آن هم به اصل سیره رضوی از نظر فیلم نامه پرداخته شده است. امروز هم به اشتباه، این تلقی وجود دارد که صرفا یک اثری بسازیم و در آن اسمی از مشهد، زیارت یا امام رضا(ع) برده شود یا  این که آخر فیلم، یک نفر باشد که می خواهد مشهد برود.
* از نظر من، این کار یک اثر رضوی نیست، چون دامنه زندگی این بزرگان، آن قدر وسیع است که هرچقدر عمیق تر به آن پرداخته شود، باز هم جای کار دارد.
* تئاتر با موضوع سیره امام رضا(ع)، هرچقدر ساخته و پرداخته شود باز هم کم خواهد بود، زیرا موضوع زندگانی این بزرگان در باب اندیشه های الهی بوده و درسراسر زندگانی‌شان دغدغه و تلاش برای مبارزه با بی‌عدالتی و ظلم در جامعه وجود داشته و این ها مسائلی هستند که این روزها به شدت نیاز داریم که به آن بپردازیم.
*  حضور هنرمندان جوان در جشنواره فرهنگی هنری امام رضا(ع)، پر شور و شوق است اما برای این که بتوانیم اشتیاق هنرمندان جوان را درباره موضوع و سیره رضوی فعال نگه داریم، باید این برنامه ها در تمام طول سال به طور پیوسته ادامه داشته باشد.