من بنیانگذار نجات سرعتی‌ام

دکتر عبادی، بنیانگذار نجات سرعتی در جهان، مدیر سابق نجات سازمان آتش‌نشانی تهران است. او دکترای HSE بهداشت ایمنی محیط و کارشناسی ارشد امداد و نجات و امداد سوانح دارد و به تازگی گروهی با نام «توپان» برای آموزش امدادگران و نجاتگران هلال‌احمر، آتش‌نشانی و همه علاقه‌مندان به حوزه امداد و نجات تشکیل داده است. روشی ابداع کرده که دغدغه کمبود لوازم و تجهیزات امدادی برای امدادگران به کمترین حد ممکن برسد. آتش‌نشان بازنشسته و داوطلب هلال‌احمر، تنها یک دغدغه مهم دارد و آن آموزش امدادگران و ارتقای کیفیت آموزش‌هاست. دکتر علی‌اصغر عبادی علاوه بر کلاس‌های آموزشی بسیاری که در حوزه‌های مختلف تخصصی مانند دره نوردی، غارنوردی، نجات از ارتفاع، غواصی و... برای امدادگران نهادهای امدادی مختلف برگزار کرده، بنیانگذار شیوه‌ای نوین در امداد و نجات است. رشته‌ای که نامش را «امداد و نجات سرعتی» گذاشته و به امدادگران اجازه می‌دهد با کمترین لوازم و تجهیزات امدادی بیشترین موفقیت را در عملیات‌های امداد و نجات در محیط‌های مختلف داشته باشند. با این مدرس دانشگاه و مربی برجسته که به تازگی گروهی را هم برای آموزش امدادگران هلال‌احمر، آتش‌نشانی و... راه‌اندازی کرده است درباره نجات سرعتی و فعالیت‌هایش برای آموزش امدادگران گفت‌وگو کرده‌ایم. همیشه تمام امکانات و تجهیزات لازم برای انجام یک عملیات امداد و نجات موفق در اختیار امدادگران قرار ندارد. گاهی ابزار و تجهیزات مورد نیاز، تهیه نشده و گاهی هم به تعداد امدادگران ابزار و لوازم کافی وجود ندارد. موضوعی و مسأله‌ای که می‌تواند موفقیت هر عملیات امداد و نجاتی را با مشکل جدی روبه‌رو کند. همین شرایط بود که دکتر علی‌اصغر عبادی را به فکر راهکار تازه‌ای برای ابداع روش جدیدی در امداد و نجات انداخت. آتش‌نشان بازنشسته سازمان آتش‌نشانی که بیش از یک دهه پیش لباس داوطلبی هلال‌احمر را هم به تن کرده است، تجربیات یک عمر حضور در عملیات‌های مختلف امداد و نجات را با آموخته‌هایش ترکیب کرد تا حاصل آن طرحی تازه در عملیات‌های امداد و نجات باشد. دکتر عبادی بنیانگذار نجات سرعتی در جهان است. شیوه‌ای که به گفته خودش امدادگران را برای انجام یک عملیات موفق حتی در صورت کمبود امکانات و تجهیزات امدادی آماده می‌کند. عبادی از زیر و بم رشته نجات سرعتی می‌گوید: «این ایده وقتی به ذهنم خطور کرد که دیدم در عملیات‌های امداد و نجات امدادگران بسیار وابسته به ابزارهای امدادی هستند. فرضم بر این بود که اگر یک روز ابزار و تجهیزات در یک عملیات امدادی کافی یا کامل نباشد، امدادگران چگونه باید امدادرسانی کنند. در نتیجه تغییراتی در ابزارهای کلاسیک ایجاد کردیم که همان کارایی ابزارهای اتوماتیک و گران قیمت امدادی را داشته باشد. در کنار ایجاد تغییرات در ابزارهای سنتی امداد و نجات، برخی ابداعات چاشنی کار شد تا رشته‌ای به نام نجات سرعتی شکل بگیرد.» نجات سرعتی یک رشته جدید دانشگاهی با پیگیری‌های مدرس باسابقه امداد و نجات، اکنون این شیوه نوین امداد و نجات که به نام او ثبت شده، به‌عنوان یک رشته تحصیلی جدید در دانشگاه سوانح طبیعی پذیرفته شده است. عبادی در این‌باره می‌گوید: «رشته نجات سرعتی به تازگی در دانشگاه سوانح طبیعی به‌عنوان یک رشته دانشگاهی ثبت شده و دانش‌آموخته‌های آن پس از پایان دوره‌های آموزشی که شامل 520 ساعت آموزش‌های عملیاتی و 80 ساعت آموزش‌های تئوری است به‌عنوان تکنسین نجات سرعتی فارغ‌التحصیل می‌شوند. رشته‌ای که امکان نام‌نویسی همه امدادگران، داوطلبان و نجاتگران هلال‌احمر و دیگر نهادهای امدادی هم در آن وجود دارد.» در واقع روش نجات سرعتی، آموزش چگونگی رسیدن به بیشترین بهره‌وری از ابزارهای موجود امداد و نجات است. روشی که می‌تواند در محیط‌ها و عملیات‌های مختلف بسیار کارساز باشد. عبادی اثرات و فواید همه‌گیر شدن این شیوه نوین امداد و نجات میان امدادگران را این‌طور توضیح می‌دهد: «شرایطی را تصور کنید که افراد زیادی در یک ساختمان بلند مرتبه گرفتار حریق شده و یا عده‌ای در محیط کوهستانی گرفتار شده‌اند و باید سریع آنها را به نقطه امن منتقل کرد. ممکن است امدادگرانی که به منطقه عملیاتی اعزام می‌شوند به اندازه کافی آی دی فرود و یا هارنس نداشته باشند. در روش نجات سرعتی به امدادگران آموزش داده می‌شود در کمترین زمان ممکن و با همان ابزار موجود مثل کارابین و یا یک رشته طناب، افراد را با کمترین ضریب خطا به نقطه امن منتقل کنند. این روش می‌تواند در دیگر محیط‌ها و حوادثی که نهادهای امدادی مانند هلال‌احمر با آن سروکار دارند، کارایی داشته باشد.» دورهمی حرفه‌ای‌ها در گروه توپان مدرس کارکشته امداد و نجات کشور، برای امدادگرانی که امکان تحصیل در محیط دانشگاه و آشنایی با شیوه نوین امداد و نجات یا همان نجات سرعتی را ندارند نیز برنامه ویژه‌ای دارد. او با راه‌اندازی یک گروه مجازی آموزش‌های لازم را در اختیار همه علاقه‌مندان به امداد و نجات قرار می‌دهد تا هدف نهایی‌اش که ارتقای کیفیت امداد و نجات در نهادهای امدادی است میسر شود. اکنون با تلاش و پشتکار این مدرس باسابقه، بیش از 50 امدادگر از هلال‌احمر، آتش‌نشانی و دیگر نهادهای امدادی عضو این گروه مجازی شده‌اند. گروهی که امدادگران با عضویت در آن علاوه بر آشنایی با مباحث امدادی به‌صورت مجازی، امکان آموزش عملی نیز خواهند داشت. دکتر عبادی درباره این گروه که نامش را «توپان» یا همان گروه تمرینات و پژوهش‌های عملیاتی امداد و نجات گذاشته است می‌گوید: «معتقدم همه امدادگرانی که به‌صورت داوطلبانه برای نجات جان انسان‌ها به دل خطر می‌زنند، لایق بهترین آموزش‌ها هستند. افرادی که به معنای واقعی عاشق امداد و نجاتند. وقتی دیدم گروهی از همین امدادگران امکان شرکت در کلاس‌های دانشگاه را ندارند، تصمیم به راه‌اندازی گروه توپان گرفتم. جایی که امدادگران از نهادهای مختلف دور هم جمع شوند و علاوه بر آموزش روش‌های نجات سرعتی، تجربیات و اطلاعات‌شان را هم با یکدیگر به اشتراک بگذارند. در این گروه، مباحث آموزشی در فضای مجازی به‌صورت تئوری در اختیار امدادگران قرار می‌گیرد و هر کسی که اعلام عضویت کرده نیز موظف است حداقل یکبار در ماه در جلسات عملی گروه که به‌صورت هفتگی برگزار می‌شود شرکت کند.» عبادی درباره دوره‌های آموزشی گروه توپان می‌گوید: «در جلسات عملی گروه، آموزش‌های تخصصی سیلاب، دره نوردی، صخره‌نوردی و دیگر حوزه‌های تخصصی امداد و نجات به امدادگران علاقه‌مند آموزش داده می‌شود.» دکتر عبادی از مدرسان باسابقه غواصی تخصصی امداد و نجات است و از نخستین مدرسان این حوزه نیز محسوب می‌شود. او دوره تخصصی غواصی را در آلمان، فرانسه و انگلستان گذرانده و در طول 25 سال گذشته علاوه بر شرکت در عملیات‌های غواصی، دوره‌های آموزشی بسیاری نیز برای امدادگران هلال‌احمر و نهادهای امدادی دیگر مانند آتش‌نشانی برگزار کرده است. دکتر عبادی اگرچه با خارج کردن بیش از 300 غریق از آب یکی از رکوردداران این حوزه محسوب می‌شود اما راه‌اندازی گروهی متشکل از غواصان کاربلد را برای جلوگیری از غرق شدن افراد در محیط‌های پرخطر یکی از بهترین فعالیت‌هایش در این حوزه می‌داند: «اینکه بیش از 300 غریق را در محیط‌های مختلف و پرخطر از آب خارج کرده‌ام می‌تواند برای من یک رکورد باشد. اما معتقدم غواصان نباید این رکوردها را ملاک کارشان قرار دهند. برای همین هیچ‌گاه به دنبال ثبت رسمی آن نبوده‌ام. چراکه معتقدم دغدغه کسی که در حوزه امداد فعالیت می‌کند باید پیشگیری و جلوگیری از وقوع حادثه و به خطر افتادن جان انسان‌ها باشد. با همین هدف بود که در سال 1385 و در همان روزهایی که داوطلب هلال‌احمر شدم، گروهی را متشکل از غواصان سازمان آتش‌نشانی تشکیل دادم. آخر هفته‌ها همگی با هم در سد لتیان، سد کرج و هر نقطه دیگری که در حوالی تهران احتمال غرق شدن افراد در آن وجود داشت مستقر می‌شدیم. با قایق گشت می‌زدیم تا شمار قربانیان احتمالی کمتر شود. اگرچه با بازنشستگی من از سازمان آتش‌نشانی این کار خوب را ترک کردم  اما امیدوارم بار دیگر هم چنین گروه‌هایی با همکاری داوطلبان و امدادگران دلسوز در حوزه‌های مختلف تشکیل دهیم تا بتوانیم از بروز برخی حوادث جلوگیری کنیم.»