اینفانتینو به ایران در باره حضور زنان در ورزشگاه‌ها تلنگر زد اولتیماتوم فیفا

عادل جهان‌آرای- روزنامه‌نگار-اساسا داستان حضور زنان کشور ما در ورزشگاه‌ها از یک سو و از سوی دیگر مشارکت بانوان ایرانی در تورنمنت‌‌های ورزشی پارادوکسی شگفت‌انگیز و بی‌رقیب در جهان است. اغراق نیست که بگوییم این گونه نادر را نمی‌توان در هیچ جایی از این کره خاکی مشاهده کرد. مگر می‌شود در جایی، نه براساس قانون، مانع حضور زنان در ورزشگاه‌ها شد و در مکان دیگری، نه با تاکید صریح قانون، به زنان اجازه داد که به ورزشگاه‌ها بروند و در تورنمنت‌های مهم جهانی مثل المپیک، آسیایی یا مسابقات قهرمانی در رشته‌های ورزشی مختلفی مانند والیبال، فوتبال، جودو، تیراندازی، بسکتبال، دوچرخه‌سواری، بدمینتون و... شرکت کنند و حتی مقام‌های مهم منطقه‌ای، آسیایی یا جهانی در رشته‌های فوق و دیگر رشته‌ها را کسب کنند و چه بسا مسئولی هم برای آنها پیام تبریک بفرستد؟ واقعا این دو رفتار و نگاه را چگونه می‌توان با هم جمع کرد تا به نتیجه‌ای منطقی دست یافت؟
همین دو روز پیش بود که تیم بسکتبال سه‌نفره زنان ایران در جام جهانی بسکتبال که در آمستردام هلند در حال برگزاری است، شرکت کرد و تلویزیون ایران هم چند ثانیه‌ای از آن بازی‌ها را که فقط ورزشکاران ایرانی در کادر بودند، نمایش داد، سوا از نتیجه‌ای که در آن بازی‌ها بانوان ایرانی به دست آوردند، این حضور نمود همان پارادوکس بود. چگونه زنان ایران می‌توانند به خارج از کشور سفر کنند و در ورزشگاه‌هایی که مسابقات زنان با حضور تماشاگران مرد هم برگزار می‌شود، مشارکت کنند، اما همین زنان در بازگشت به کشور نمی‌توانند وارد ورزشگاه‌هایی شوند و به تماشای بازی‌هایی مانند فوتبال یا کشتی یا گاه والیبال بنشینند.
واقعا مسئولان تصمیم‌گیر یا نهادهایی که این موضوع به آنها ربط مستقیمی دارد، نمی‌توانند بعد از 40سال گرهی را که انگار با دست باز می‌شود، بخواهند، نه با دندان که با وسایلی نجومی باز کنند. یا آنکه حتما باید افراد یا نهادهای دیگری خارج از کشور دست به کار شوند و ایران را ملزم به رفع ممنوعیت حضور زنان در ورزشگاه‌ها کنند. آیا واقعا زیبنده است که هر بار از سوی فدراسیون‌های مختلف ورزشی در جهان، ایران به دلیل آنکه مخالف حضور زنان در ورزشگاه‌هاست با اولتیماتوم‌های مختلفی مواجه شود؟
آخرین اولتیماتوم را هم روز گذشته رئیس کل فیفا به ایران داد که با انتشار نامه‌ای اضطراری از فدراسیون فوتبال ایران درخواست کرد تا مرحله مقدماتی جام جهانی 2022 را با حضور زنان در ورزشگاه‌ها آغاز کند. گرچه لحن «اینفانتینو» بسیار دوستانه بود، اما انگار این مقام مسئول در فیفا، از یک بدقولی و خلف وعده هم رنجیده بود و به همین دلیل در نامه‌ای به تاج خواست تا این مشکل به درستی حل شود.


پرسش مهمی که ذهن مردم را در این زمینه به خود مشغول کرده است، این است که حضور زنان در ورزشگاه‌ها چقدر می‌تواند با عرف، قانون یا شرع مخالف باشد که هیچ مسئولی به خود اجازه نمی‌دهد یا اجازه ندارد که مستقیماً به آن ورود کند و مشکلی را که واقعا از نظر اجتماعی هیچ شباهتی به نان شب مردم یا کاهش گرانی یا حل مشکل بیکاری جوانان ندارد، حل کند. شکی نیست که رفتن زنان به ورزشگاه‌ها هم باعث نمی‌شود مشکلات عدیده اجتماعی که بانوان کشور ما با آن روبه‌رو هستند، با حل این مشکل، پایان یابد. ورود به ورزشگاه‌ها، فقط یک مطالبه ‌اجتماعی، حقوقی و انسانی است که زنان می‌خواهند به آن دست یابند، وگرنه بانوان می‌دانند که اگر گاه با تغییر چهره و در قامت مردان یا پسران جوان موفق به ورود به این مکان‌ها می‌شوند، فقط دست‌یافتن به یک حق اجتماعی است نه آنکه بخواهند تمامی مشکلات اجتماعی خود را به این وسیله حل شده ببینند.
حال گویا باید منتظر باشیم تا ایران یک بار برای همیشه این مشکل را حل کند، چه بسا شاید در آینده مشکلات عدیده‌ای برای همه ورزش ایران و خصوصا فوتبال، گریبان جامعه ورزشی ایران را بگیرد.