چه باید کرد

یدالله اسلامی‪-‬ پیام‌ها تند وواکنش ها تند تر برفضای سیاسی منطقه سایه افکنده است. پیام‌های امریکا تند وتند تر می شود . کشورهای منطقه نیر آتش بیاران معرکه ای هستند که دودش به چشم همه ازجمله خود آنهاخواهد رفت وکسی ازآن به سلامت گذر نخواهد کرد . گفت‌وگوی زیر سایه سلاح وغوغای جنگ وبا خروج یک طرفه امریکا از برجام وزیرپا گذاشتن تعهدات بین المللی امکان شکل گرفتن را ازدست داده است .ویا آن طور که درخواست می شود حالت عملیاتی به خود نگرفته است .
واکنش آقای پوتین دراین شرایط بسیار قابل توجه است وپاسخ روشنی است به کسانی که از روابط راهبردی با روسیه سخن می گفتند این بخشی از سخنان اقای پوتین است :
رئیس جمهور روسیه در رابطه با خروج ایران از برجام گفته است "ما آتش نشان نیستیم که بتوایم همه چیزهایی را که کاملا به آن کشور وابسته نیست نجات دهیم؛ ما نقش خود را بازی کرده‌ایم.”
او گفته است خروج ایران از توافق هسته ای به سود این کشور نیست.


این نشانه ای آشکار است از پیامد دل بستن به روسیه پوتین .
ایا اگر بخشی از روابط گسترده وارتباطات آشکار وپنهان بین ایران وروسیه شکل گرفته است بین ایران وامریکا شکل می گرفت بازهم شاهد همین گونه واکنش های معنادار بودیم !؟
کشورهای گوناگونی برای میانحیگیری بین ایران وامریکا اعلام آمادگی کرده اند .
صداهای ضد جنگ از امریکا به گوش می رسد ورسانه هایی امریکا دراین زمینه نقش فعالی را برعهده گرفته اند هم چنان که پیام های دلهره آور جنگ خاموشی نگرفته است.
نمایندگان کنگره نیز بیکار ننشسته اند وکسانی همانند برنی سندرزوبرخی دیگر از سناتورهای دموکرات آشکارا برطبل ضد حنگ کوبیده وخطرات دیدگاه بولتون را گوشزد می کنند. این نگرانی در سخنان برخی جمهوری خواهان نیز دیده می شود .
اقای ترامپ به تندی پمپئو وبولتون دررابطه باایران ظاهر نشده است وبه همین دلیل برخی تنها مخالف جنگ درمیان ساکنین کاخ سفیدرا اقای ترامپ دانسته اند برخی رخدادها برای تحت تاثیر قرار دادن وهمراه شدن اقای ترامپ با جنگ طلبان تفسیر می شود . ازجمله حمله به کشتی‌ها دربندر فجیره !
موافقت با گفت‌وگو بین ایران امریکا با تعابیر مختلف مورد برخورد قرار گرفته است
مردم خسته ونگران چشم به تحولات دوخته اند . نظر مردم هم درباره پیامدهای انچه درپیش است یک دست ویکسان نیست .ولی زیستن درشرایط بحران همه را دچار خستگی روحی وجسمی کرده است .
درچنین شرایطی چه باید کرد ؟! یا چه می توان کرد ؟! یا نقش مردم ونهادهای مدنی وصاحب نظران اجتماعی وسیاسی چیست ؟!
برخی پیشنهادات می تواند مورد بررسی قرار گیرد
۱-شکل گیری نهادهای جند جنگ درکشور وپیوستن به مخالفان جنگ در سراسر دنیا ازجمله امریکا
۲- برقراری گفت‌وگو وارتباط با مخالفان جنگ درامریکا از جمله با نمایندگان کنگره که مخالف جنگ هستند وهمچنین رسانه های گروهی ونهادهای مدنی صلح طلب درامریکا واروپا
۳-پیشنهادات روشن برای شروع گفت‌وگو بین ایران وامریکا به جای رد هر گونه گفت‌وگو با دولت فعلی (‌برای مثال طرح گفت‌وگو درصورتی که پمپئو وبولتون نقش آفرین نباشند )
۴-درخواست روشن برگشت امریکا به برجام برای انجام گفت‌وگوهای مفید واثر بخش
۵- برنامه ریزی برای کاهش تنش بین ایران وکشورهای منطقه از جمله عربستان سعودی
۶- تاکید برمنافع ملی به عنوان پایه هرگونه مذاکره وبرنامه ریزی واقدامات منطقه ای و
بین ‌‌المللی
۷- ایجاد کانالی ارتباطی بین ایران وامریکا برای پیشگیری از برخوردهای ناخواسته ومبادله مستقیم پیام ها درشرایطی که هر دو طرف از عدم تمایل به جنگ سخن می گویند.
جنگ ان قدر ویرانگر ودرهم شکننده است که برای پیشگیری از احتمال درصدی اندک هم بایستی بیشترین تلاش وفعالیت وبرنامه ریزی را داشت .
ایران درشرایط محاصره سخت اقتصادی وتحریم های گسترده قرار گرفته است .فسادهای گسترده وناکار آمدی های اشکار اثربخشی تحریم را به شکل شگفت آوری افزایش داده است .گرانی های لجام گسیخته زندگی مردم را با دشواری رو به رو کرده است .
کاهش فروش نفت برتامین منابع برای اداره کشور نیز برکسی پوشیده نیست .
برای حل همه این مشکلات راهی به جز همبستگی ملی وجود ندارد
آیا درمسیر همبستگی ملی گامی برداشته می‌شود ؟!