رمز و راز عبادت پیشگفتار

 
 
ماه رمضان همواره فرصتی است تا خود را در زلال رحمت الهی غوطه‌ور سازیم و چنانکه فرمود «قَد أقبَلَ إلَیکُم شَهرُ اللّه»1، ما نیز به استقبال این رحمت واسعه بشتابیم. ضیافتی است و همه مهمان هستیم، همت کنیم که چاره‌سازی این عزم و اراده نه تنها امروزمان را که فردایمان را نیز مشکل‌گشایی می‌کند. نگارنده این سطور چند سالی بود که این ماه را بهانه می‌کرد تا نام خود را از دریچه لطف مردمان به اولیاء الهی، در دفترچه کرامت خدای سبحان بنشاند تا بلکه توشه‌ای از خرمن بخشش او بستاند و آبی به جان تشنه خویش برساند. و چنین شد که طمع در صفای رمضان بردم و چشم انتظار برکت آن شدم و خود را به زیور کلام خوبان آراستم تا مگر خدای سبحان نظر به ارائه‌ها کند و از سرشت ناپاک درگذرد و چنین است که این رمضان نیز عزم آن دارم که در کنار خوبان بنشینم و به حکم «اُحِبُّ الصّالِحینَ وَ لَسْتُ مِنْهُم» چند جمله‌ای به خانه پاکان هدیه کنم. پس امسال نیز مهمان محبت خوانندگان محترم هستم، با توشه‌ای از سخنان حضرت ثامن‌الحج که «زیرنشین عَلَمش» هستیم و خوشه‌چین بزرگواری‌اش بودیم، باشدکه خدای عزوجل به دیده لطف در کاتب و مکتوب بنگرد. کوتاه سخن آنکه بهانه امسال، و محور سخن کلام حضرت شمس الشموس و انیس النفوس، غریب طوس، علی بن موسی الرضا(ع) است.
1 - خطبه شعبانیه