تصمیم مجمع تأثیر مستقیم برمعیشت مردم

مردم به استقلال و حفظ هویت خود و عدم وادادگی در برابر بیگانگان متمایل هستند و همین خواسته عمیق و انسانی منجر به موفقیتشان می‌شود اما اگر چیزی منجر به شکست می‌شود و ملتی را وادار به عقب‌نشینی از آرمان‌های خود می‌کند، ضعف‌های درونی، اختلافات وکشمکش‌های منفعت طلبانه و خودمحوری‌هاست. منفعت‌طلبی شخصی و گروهی درست آن چیزی است که می‌تواند کشوری را دچار سستی و تشتت و عقبگرد کند و در بزنگاه‌های مهم از تصمیم‌های درست و تاریخی بازدارد. کاملا روشن است که اگر ما با تحریم‌های جدید آمریکا روبه‌رو هم نبودیم «پیوستن به کنوانسیون‌های بین‌المللی» امری ضروری بود ومراوده‌های مالی بدون عضویت در آنها با مشکلاتی همراه می‌شد، اکنون که اتفاقا یکی از تمرکزهای آمریکا روی «دادوستد‌های مالی و بانکی ایران» است ضرورتی بیش از پیش دارد و مخالفت با تایید آنها در مجمع تشخیص مصلحت نظام توجیه‌پذیر نیست. متاسفانه مخالفان عضویت در این کنوانسیون‌ها اولا اهداف و برنامه‌های خود را با فضا سازی‌ها و غوغاسالاری تعقیب می‌کنند و در ثانی استدلال‌های شعاری و خالی از محتوایی را مطرح می‌کنند که با مصالح عالیه مردم و کشور کمترین قرابتی ندارد. آیا تمام کشورهایی که در این مجامع جهانی حضور دارند استقلال خود را از دست داده‌اند؟ آیا کشوری با اقتدار ایران با عضویت دریک نهاد مالی استقلال خود را از دست می‌دهد؟ اگر آمریکا و اروپا در این جمع‌ها حضور و نفوذ پررنگ دارند آیا در سازمان ملل و زیرمجموعه‌های آن حضور و استیلا ندارند؟ اگر ما مناسبات موجود جهانی را یک سره باطل می‌دانیم چرا باید در برخی حضور داشته باشیم و برخی را که مطابق میل یک گروه سیاسی نیست از دست بدهیم؟ واقعیت آن است که در شرایط خطیر کنونی اینگونه بهانه‌گیری‌های سیاسی نه تنها نفعی برای کشور ندارد که مستقیما معیشت مردم را در خطر قرار می‌دهد. کسانی که این روز‌ها چهره‌ای غیرتمندانه به خود می‌گیرند صادقانه با مردم سخن بگویند و رسما مسئولیت عدم پیوستن به کنوانسیون‌های مبارزه با پولشویی را برعهده بگیرند، جالب اینکه اینان همان کسانی هستند که دولت را مسئول گرانی‌ها و مشکلات اقتصادی قلمداد می‌کنند ولی در این زمینه‌ها خواستار دولتی دست بسته می‌شوند. اگر دولت نتواند عضو این کنوانسیون‌ها بشود محدودیت‌های مالی و بانکی کنونی‌اش بیشتر می‌شود و این معنایش این است که در معیشت مردم تاثیر مستقیم خواهد گذاشت. چاره چیست؟ باید با مردم سخن بگوِییم و روشن سازیم که چه کسانی و چرا در این شرایط حاد اقتصادی فیلشان یاد هندوستان بازی‌های سیاسی کرده است؟ مخالفت با دولت حق گروه‌های سیاسی است ولی آنجا که به منافع و امنیت ملی مرتبط می‌شود دیگر یک انتقاد ساده به دستگاه اجرایی نیست. هیچ‌کس حق ندارد اقتصاد مردم، سفره آنان و دخل وخرج اهالی کوچه و بازار را تحت‌الشعاع تمایلات سیاسی خود قرار دهد و تنفس مالی مردم را سخت کند تا فکر و نظر خود را به کرسی بنشاند. بزرگان نشسته درمجمع تشخیص مصلحت نظام نیک نظر کنند و تحت تاثیر جوسازی‌ها قرار نگیرند، فردا که پیامدهای خسارت‌بار عدم پیوستن به کنوانسیون‌های پولشویی آشکار شود مردم فرافکنی مسئولیت‌ها را نخواهند پذیرفت، هیچ‌کس نخواهد گفت که عده‌ای تجمع کردند و پیامک دادند و اعضای مجمع را تحت فشار قرار دادند. آنان مسئولیت پذیرفته‌اند تا مصالح نظام و کشور را خارج از هر فضا سازی و تنها بر اساس منطق و استدلال و عقلانیت تشخیص دهند و وجدان‌بیدار جامعه باشند. تصمیم وتأیید الحاق ایران به کنوانسیون پالرمو در تاریخ خواهد ماند و معتقدم رای‌دهندگان به آن نزد ملت ایران روسفید خواهند شد.
* روزنامه‌نگار