خدا را شکر کنید که این مردم هستند

ترامپ با آن یال و کوپال کذایی اش نتوانست جلوی سیل خروشان این ملت را بگیرد، گوشت گوسفند کیلویی 100 هزار تومان می تواند بگیرد؟ یا پسته ای که سال هاست به قشر متوسط و آسیب پذیر لبخند نزده است؟!
برخی فکر می کردند امسال از بس مردم در صف گوشت تنظیم بازار ایستاده اند، دیگر پاهایشان نایی برای شرکت در راهپیمایی 22 بهمن ندارد! برخی فکر می کردند از بس این مردم برای مطالبات به حق شان داد زده اند و دادشان را فریاد رسی نبوده است، دیگر گلویشان برای کشیدن فریاد بر سر استکبار در راهپیمایی 22 بهمن توانی ندارد. برخی فکر می کردند که دیگر ماجرا تمام است اما همه شان کور خوانده بودند وقتی دیروز دیدند این مردم «مثل بهمن 57» همچنان تازه نفس، باصلابت، مقتدر و خستگی ناپذیر پای انقلاب شان ایستاده اند. اگر چه دلخوری ها و گلایه های زیادی دارند. دردگفته هایی که حالا دیگر پس از 40 سال باید برای آن ها تدبیر اساسی و اقدام جهادی صورت بگیرد.  
این مردم روز گذشته، بار دیگر شعارشان را سردادند و نشان دادند بیدی نیستند که با این بادهای موسمی بلرزند، چرا که آن ها از پس توفان های سهمگین در دوره های مختلف برآمدند و این چنین زخمی سربلند بحران ها شده اند تا اکنون شکوه پابرجای وطن شان را به نظاره بنشینند.
آقایان مسئول! اکنون اما نوبت شماست که ثابت کنید صدا و پیام مردم را شنیده اید. مردمی که معیشت برایشان سخت شده است، نه این که زیاده خواه باشند، آن ها گرفتار تهیه سیب زمینی و تخم مرغ و میوه شب عیدشان هستند. بیکاری جوانان امان شان را بریده است، رویای مسکن و خودروی آن چنانی ندارند، سر پناهی می خواهند که روی سرشان آوار نشود، مردم از دوندگی گرفتن وام  برای  ایجاد شغل یا تشکیل خانواده یا ادامه تحصیل خسته  نیستند، مردم از شنیدن اخبار ریز و درشت اختلاس ها و فسادهای اقتصادی خسته اند، اما باز چنین به صحنه می آیند.


زیرا عهد و پیمانی که مردم با انقلاب شان بسته اند، عهد و پیمان دو دو تا چهارتایی نیست که در همه دنیا مرسوم است. این مردم برای 40 ساله شدن انقلاب شان، عزیزان شان را تقدیم کرده اند، این مردم جان داده اند، دار و ندارشان را وسط گذاشته اند، پس هیچ گاه اجازه نخواهند داد ناملایمات روزگار که می توان آن ها را با اتکا به توان و اراده داخلی بی آن که امید به دست دشمن داشت، حل و فصل کرد، ذره ای به  اراده و باورشان خدشه  وارد کند.
آقایان مسئول، روی سخنم با شماست. با شمایی که می نشینید و به مردم می گویید بروید خدا را شکر کنید که همین هم هست! لطفا این حضور حماسی مردم را پای کارنامه خودتان ننویسید. فکر نکنید مردم به خاطر رضایت از عملکرد شما با خانواده شان به خیابان ها آمدند، مردم آمدند تا بگویند پای انقلاب شان ایستاده اند، انقلابی که 40 سال برای آن خون دل خورده اند.
آقایان مسئول، روی سخنم با شماست. با شمایی که دعواهای سیاسی خود را به رسانه ها و پیش روی مردم می کشید تا تسویه حساب کنید، سخنم با شماست که قریب به دو سال از انتخابات می گذرد اما همچنان در اردیبهشت 96 مانده اید و به جای این که کمکی باشید برای حل مشکلات، هنوز پُز انتخاباتی می دهید. آقایان مسئول سخنم با شماست که برای ماموریت های خارج از شهر خود، شاسی بلند سوار می شوید، شمایی که نمی دانید مردم  نان شان را چطور تامین می کنند، این مردم هنوز به شما امید دارند، امید دارند که بتوانید گره از مشکلات وطن باز کنید، خدا را شکر کنید که این مردم هستند...