شایستگیِ سخن انسانی

بر پایه هرم مازلو، «فن سخنرانی» در زمره نیازهای ثانویه انسان است؛ برای همین، برگزاری دوره آموزش«فن بیان و سخنوری» در گلپایگان و استقبال کم‌مانند مردم برای شرکت در این کلاس‌ها(با وجود انواع نیازهای اولیه نظیر اقتصاد) هم جای خوشنودی دارد و هم شگفت‎آور است؛ برگزاری دوره آموزش فن بیان... به لحاظ خبری از ارزش‌های «شگفتی» و «فراوانی» برخوردار است!
گرایش عمومی به چنین کلاس‌هایی نشانگر نیاز عامه مردم به ارتباطات انسانی و میان‌فردی ا‌ست؛ زیرا در میان اشکال گوناگون ارتباط که در حال حاضر شبکه‌های اجتماعی در صدر آن‌ها قرار گرفته، کامل‌ترین و جامع‌ترین‌شان، ارتباط«چهره به چهره» یا مستقیم است؛ زیرا در این نوع ارتباط، فقط کلام و الفاظ رد و بدل نمی‎شود بلکه احساس‌ها و عواطف چهره نیز مبادله گردیده و در سطح جامعه همدلی فراگیر می‌شود. در عصر کنونی میزان گفت‎وگو در یک خانواده‎ ایرانی در خوشبینانه‌ترین حالت، بیست دقیقه در شبانه‌روز است! عوامل متعدد از جمله گوشی‎های هوشمند(اینترنت، بازی‌های‌دیجیتال، شبکه‌های اجتماعی) ضمن دستاوردهای گران‎بها برای شهروندان، در میان اعضای خانواده شکاف بین‌ نسلی و همچنین شکاف میان هم‎نسلان ایجاد کرده و حلاوت ارتباط چهره به چهره را از انسان‌ها سلب کرده است.
از سوی دیگر زبان گران‌سنگ فارسی در اغلب پیام‎های تلگرامی و پست‎های اینستاگرامی و... دستخوش شکسته‎نویسی و بلکه شلخته‎نویسی گردیده و آسیب بزرگی به این میراث فرهنگی ما وارد کرده است؛ زبانی که یک‌زمان در ادبیات کهن و معاصر ما در اوج بود و ادیبان و شاعران کهن(فردوسی، حافظ، سعدی و...) برای اعتلای آن از جان مایه ‌گذاشته‌اند. بیرون از جهان اینترنت، در گفت‌وگوهای(محاوره) مردم و در برخی سخنرانی‎ها نیز گاهی اصرار در به کارگیری کلمات سست و واژه‎های سخیف مشاهده می‌شود؛ بی‌گمان فراگیری فن بیان و سخنوری، در درست سخن‎گفتن انسان تاثیر بسزا دارد.
سخنوری در یونان قدیم، هنر به شمار می‌رفت و اکنون نیز در لایه‌های هنرهای هفت‎گانه«موسیقی، پایکوبی، نقاشی(زیبا)، معماری(مجسمه‎شیشه‎گری)، شعر(ادبیات)، تئاتر و سینما (دراماتیک)» جایگاهی دارد و از روزگار کهن تاکنون، نشانه توانمندی انسان بوده است، به گونه‎ای که با وجود فنآوری‎های نوین ارتباطی، سخنرانان در باور عمومی، همچنان جایگاه خود را دارند و می‏توانند با جادوی کلام در پیشبرد اهداف جامعه تاثیرگذار باشند.