سیاست محمودی

چند روز پیش بود که محمود واعظی گفت ما با اصلاح‌طلبان ائتلافی نداشتیم و حرف هایی دیگری از این جنس را تکرار کرد که معنای آن پیروزی حزب اعتدال و توسعه در انتخابات ۹۲و۹۶بود. اگر حتی بگذریم از اینکه تاریخچه این گعده که حزب شده است، چیست و دستاوردهای سیاسی‌شان چه بوده است،آن چه شاید این روزها بیشتر از همیشه جلب نظر می کند، این حجم از ادعاهای سیاسی است که از سوی افرادی امتحان پس داده ،مطرح می شود.به عنوان مثال ادعای پیروزی حزب اعتدال و توسعه در دو انتخابات ریاست جمهوری یا ادعاهای جدید یک محمود دیگر در دفاع از اصل دموکراسی و سیر آزاد اطلاعات درکشور. دنیای سیاست ما، نیمه عمر منطقی یادآوری خاطرات و تاریخچه اش گویا هر روز بیش از قبل آب می رود.
احمدی نژادی که هشت سال بسته بودن کامل فضای سیاسی را به مردمان این کشور هدیه داد و امنیتی ترین برخوردها را در هر زمینه ای مرتکب می شد ، امروز که از کرسی نهادهای تصمیم گیر حکومتی دور مانده است ، ناگهان در یک جهش ژنتیکی مبدل به فردی آزادی‌خواه می شود. فردی که این روزها در دفاع از تجمعات اعتراضی قلم می ساید اما در دولتش با کوچک‌ترین اعتراضی سخت‌ترین برخوردها انجام می شده است.حقیقت این است که نیمه عمر حافظه تاریخی مردم یا دستکاری شده یا این سیاست‌ورزان دچار توهم فراموشی اجتماعی شده اند.
کمی به عقب تر برمی‌گردیم و یک بار دیگر محمود واعظی و حزب متبوعش را رصد می کنیم. حزبی که از سال ۱۳۷۹ اعلام حضور می کند و با اصرار در هرانتخاباتی لیست می دهد. نتایج کسب شده لیست های جداگانه و اختصاصی این گروه سیاسی بسیار واضح است. اگر کسی را به جایی فرستاده اند قطعا آن فرد در لیست های مشترکی بوده است.
این نوع پیروزی دقیقا مصداق « پای خود و نردبان دیگران» است.البته این گفته های جناب واعظی قطعا از جانب اصلاح‌طلبان مورد حمایت خواهد بود و جریان اعتدالی با توجه به نوع گزینش مدیران و وزرایش باید پاسخگوی اتفاقات اخیر و نتایج نقشه های استراتژیک خود باشد؛ نه اینکه جریان اصلاح طلب« فحش‌خور» پای دیگری شود! گویا رسم سیاست در ایران همین است.هر کس که احساس می کند چهارپایش از پل مردم گذشته است، نعل به نعل وارونه می‌کوبد. روز را شب و شب را روز می خواند و به سادگی کارنامه اش را به فراموشی می‌سپارد.البته عاقبت این رسم هم مشخص است و این چرخیدن ها نتیجه ای جز خودزنی سیاسی ندارد.حال آنچه مهم تر از ادعاهای جدید جریان های سیاسی خاص مطرح بوده، همانا هوشیاری مردمی است که همچنان به اصلاح امور امید دارند.