نماز جمعه «ویترین» است!

رسول خدا با عرضه پیام الهی برای هدایت انسان و سعادت جامعه در ابعاد گوناگون، دست به معماری جامعه اسلامی زد؛ جامعه ای که از جهات مختلف زمینه ساز رشد و تعالی انسان باشد و با هدف گرفتن "توحید" در جنبه فردی و "عدالت" از لحاظ اجتماعی بتواند تحقق اهداف الهی را تضمین کند. جامعه اسلامی خصوصیات مختلفی دارد که مهم ترین و برجسته ترین آن ها عدالت و برابری است و مردم مانند دندانه های شانه با هم برابر و یکسان هستند.
بر همین اساس رهبران و مدیران در این جامعه با بقیه شهروندان تفاوتی ندارند و هنگامی که با هم هستند هیچ نشانه ظاهری از تفاخر و تبختر نباید آنان را از دیگران متمایز کند، چنان که در صدر اسلام اگر کسی به مدینه می آمد و به مسجد پیامبر وارد می شد و پیامبر را نمی شناخت، نمی توانست از ظاهر افراد تشخیص دهد که کدام شان رسول خدا هستند و با نگاه جست وجوگر در حلقه افرادی که گرد هم نشسته بودند می پرسید: أیکم محمد؟
این عبارت درخشان و تکان دهنده یکی از برجسته ترین نقاط افتخارآمیز تاریخ اسلام است و نشان می دهد که نوع نشستن، ظاهر لباس و قیافه، برخورد و رفتار یا حالت جمع و محفل هیچ کدام تمایز و تفاوتی برای رسول خدا از دیگران ایجاد نمی کرده تا جایی که شخص تازه وارد باید می پرسیده که "کدام تان محمد است"؟
نماز جمعه ویترین و جلوه ظاهری جامعه اسلامی است و باید آبروی این جامعه و نمایشگر مسیر و مسار آن باشد و قبل از ساختن در و دیوار یا رسیدن به نقش و نگار نماز جمعه باید روح حاکم بر آن را درست کرد.


امام راحل در پیام بسیار کوتاه خود برای ساخت مصلای تهران جمله ای تاریخی دارند:" إن شاءا... در کنار ساختن مصلای تهران در ساختن بینش کفرستیزی مسلمانان موفق باشید"
یعنی در و دیوار و گچ و سیمان را همه می توانند بسازند، آجر و سنگ می تواند مسجد باشد یا قمارخانه! آن چه مهم است بینش کفرستیزی و توحید خواهی و عدالت طلبی است که به راحتی ساخته نمی شود.
یکی از نخستین قدم ها این است که در نماز جمعه دیگر خبری از اشرافیت و فاصله طبقاتی و تمایز و تفاخر و جدا کردن شریف و ضعیف و فرادست و فرودست نباشد.
اقدام شایسته امام جمعه جدید تهران در جمع کردن میله های حفاظتی نماز جمعه شاید نشانه ای هر چند کوچک برای کوششی بزرگ باشد در زمینه ساختن بینش کفرستیزی!