محمدعلی وکیلی چرا چابهار؟

پنجشنبه گذشته شهر چابهار شاهد یک عملیات تروریستی بود. یک خودرو انتحاری به سمت و به قصد مقر فرماندهی انتظامی می‌رفت که با جانفشانی و ایستادگی بی‌نظیر ماموران دژبان، آن خودرو در دژبانی متوقف و منفجر شد. این ایستادگی منجر به شهادت دو تن از ماموران شیردلِ دژبان و مجروح شدن چندین نفر از ماموران و شهروندان شد. برای بازماندگان این حادثه صبر و تسلیت آرزومندم.
این حادثه، در کنار حوادث مشابه در این سالیان، نشان می‌دهد که دشمنان چه خواب آشفته‌ای برای ما دیده‌اند. امنیت ما مانند خار در چشم آنان است و به هر دری می‌زنند تا آن را بر هم زنند.
هنوز زود است از پشت پرده این حوادث سخن بگوییم اما به‌طور کلی یک سناریو بسیار قوی می‌نماید. آمریکا عزمش را برای پروژه براندازی در ایران جزم کرده است. او برای زمین‌گیر کردن ایران به گفته خودش بزرگترین تحریم تاریخ را آغاز کرده است. ایران نیز تصمیمش را گرفته است که تسلیم نشود؛ در این تصمیم نیز بسیار جدی است. ما برای پیروزی در این جنگ تمام‌عیار به همکاری همسایه‌ها نیازمندیم. روابط سرد یا تیره با همسایه‌ها می‌تواند اثرات تحریم و فشار آمریکا را تشدید کند.
اینگونه حوادث به سردی روابط ما با همسایه‌ها دامن می‌زند و می‌تواند روابط ما را به تیرگی بیشتر بکشاند‌. لذا باید هوشیارانه عمل کرد. هیچ بعید نیست که انتخاب چابهار برای این عملیات، به شرایط ویژه اقتصادی این منطقه ربط داشته باشد. چابهار تنها بندری است که از تحریم‌ها معاف شده است. لذا ناامنی آن می‌تواند ظرفیت‌های اقتصادی آن را بسوزاند. این حادثه با جانفشانی ماموران نیروی انتظامی خنثی شد. تروریست‌ها خساراتی با ابعاد بسیار وسیع‌تر برای این عملیات تدارک دیده بودند اما به هدف خود نرسیدند و به نوعی تبدیل به تروری کور شد. هر گروه تبهکار و تروریستی می‌تواند یک ماشین حامل مواد منفجره را در پیاده‌روها و خیابان‌ها منفجر کند و شهروندان بی‌گناه و بی‌دفاع را مظلومانه هدف قرار دهد. این ترورهای کور ناشی از ناتوانی و زبونی آنان است.
به‌ هر روی دشمنان باید بدانند تعرض به ایران هزینه‌ای بالا و عواقب غیرقابل حسابی برای‌شان در پی دارد. و البته باید مراقب بود در دام همسایه‌ستیزی هم نیفتیم.