روزنامه ایران ورزشی
1397/09/08
«امیدها» و دنیایی تفاوت
از تیم ملی بزرگسالان تا شاگردان کرانچار
«امیدها» و دنیایی تفاوت
وصال روحانی
Vesal Rohani تیم امید فوتبال ایران پس از دیدار دوستانه‌ای که اخیراً مقابل همتای عمانی‌اش در شهر مسقط مرکز این کشور داشت، به ایران بازگشته و اردوهای تدارکاتی‌اش را از سر گرفته و مهیای دو دیدار دوستانه تازه میشود که مقابل سوریه خواهد بود و در روزهای 27 و 30 آذر در جزیره کیش برگزار خواهد شد.
مطرح کردن مجدد عدم همسویی‌های تیم ملی امید با تیم ملی بزرگسالان که محصول نظر نه‌چندان مساعد کارلوس کی‌روش به اکثر مربیان شاغل در ایران است، شاید خوانندگان این سطور را آزرده‌خاطر کند اما حقیقت امر هر چه باشد، امیدها به لحاظ کسب ملزومات‌شان و کار و تمرین در محیطی دلخواه هرگز از چیزهایی برخوردار نشده‌اند که برای رسیدن به سطوح لازم به آن محتاج بوده‌اند. مجموعه پک که البته مسوولان تیم ملی بزرگسالان تأکید بر آزاد بودن استفاده از آن برای همه تیم‌های ملی فوتبال کشور و زیرمجموعه‌های این رشته داشته‌اند، فقط بخشی از فاکتورها و قضایایی است که بین تیم ملی امید و آنچه باعث کسب نتایج مورد‌نظر در انتخابی المپیک 2020 میشود، فاصله انداخته است و بخش مهم‌تر دیده نشدن سایر تیم‌های ملی فوتبال و حتی تیم‌های بسیار موفق فوتسال و فوتبال ساحلی به سبب تمرکز هرچه بیشتر فدراسیون روی تیم ملی بزرگسالان است، تیمی که البته توانمند در عرصه‌های بین‌المللی است اما به فراخور آنچه برایش هزینه شده، عنوان و مقامی طی سالهای اخیر کسب نکرده است.
طول مدت دور ماندن هر دو تیم بزرگسالان و امید از اهداف عاجلی که اینک پیش‌روی‌شان قرار دارد، تقریباً برابر و یکسان است. بر این اساس مردان کی‌روش درصدد پایان بخشیدن به فترتی تلخ و 43 ساله در امر فتح جام ملت‌های آسیا هستند و شاگردان زلاتکو کرانچار نیز می‌خواهند به دور پایانی المپیک (توکیو) برسند که اگر برسند، به دوری 44 ساله ما از این میدان مهم خاتمه خواهند داد.
با این حال میزان بسیار ناهمگون بذل توجه به این دو تیم که هر دو واژه «ملی» را یدک می‌کشند، به حدی می‌رسد که اسباب تعجب و تأسف میشود. در غیر این صورت تیم ملی امید که مدیرش مردی معقول و درد‌آشنا مثل حمید استیلی است و دستیاران سرمربی‌اش رضا شاهرودی مدافع چپ همین تیم در مقطعی از دهه 1990 میلادی را هم در بر می‌گیرند، به لحاظ نفر و بازیکن و نیروی انسانی کمبود چشمگیری ندارد و حضور امثال امید نورافکن، علی طاهران، مهدی قائدی، رضا شکاری، اللهیار صیادمنش، حمید طاهرخانی و امیر روستایی دل‌ها را روشن و افکار را به کسب نتایجی مطلوب در مرحله مقدماتی المپیک که به زودی آغاز میشود و در اواخر تابستان سال بعد به فرجام نهایی خود می‌رسد، امیدوار ساخته است. آیا این روشنایی‌های درونی و امیدواری‌های فکری برای کسب نتایج پر‌بار در صحنه‌های بیرونی و در میدان مسابقات هم کفایت می‌کند؟ پاسخ را در اقدامات لجستیکی و کارهای تشکیلاتی جست‌و‌جو کنید که تا به حال در ارتباط با تیم امید انجام شده و بسیار سخت است که آن را کامل و هموار‌کننده راه یک صعود طلسم‌شکن بینگاریم.
