کشور مال مردم است نه مسئولان!

در آستانه جشن های بزرگداشت چهلمین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی و همزمان با شدت گرفتن تبلیغات منفی دشمن، به طور طبیعی لازم است شخصیت های حقیقی و حقوقی مختلف حساسیت و وسواس بیشتری بر رفتار و گفتار خویش داشته باشند. مخاطبان امروز پیام های رسانه ای، بیش از گذشته دقت و توجه دارند و مخصوصا نسل جدیدی که دوران انقلاب را تجربه نکرده از پرسش های جدی و تردیدهای خطرناک آکنده است.  این روزها فیلمی از مواجهه پیرمرد روستایی طبسی با وزیر کشاورزی منتشر شد که بازتاب های متفاوت و متعدد نیز در پی داشت.  او که شعری برای وزیر می خواند با دردمندی می گفت خودتان می دانید و مملکت خودتان! و این پرسش را برای هر بیننده ای به جا می گذاشت که چرا پس از 40 سال بخشی از مردم کشور را متعلق به خود نمی دانند؟ تمایز و ارزش ویژه انقلاب اسلامی نسبت به تجربه های تاریخی مشابه این است که به دست یک گروه نظامی یا یک حزب سیاسی شکل نگرفته بلکه به دست مردم رقم خورده و به پیروزی رسیده و در تمام این سال ها با حضور حماسی و پرشور مردم حفظ شده است.     از طرف دیگر آغاز تهدید و خطر نقطه ای است که مردم خود را در اداره امور کشور سهیم ندانند و بگویند شما می دانید و مملکت خودتان! و آن وقت هر کسی که می تواند بگذارد و برود و آن که می ماند در میان جمع و دلش جای دیگر باشد، یعنی ظاهرا این جا بماند ولی دلش جای دیگر باشد، این جا بماند ولی بی انگیزه و بی دلخوشی و بی دلبستگی! طبیعی است که در چنین حالتی هیچ دغدغه و دلسوزی و حساسیت و اهتمامی برای بهتر شدن و اصلاح و تغییر و بهبود اوضاع پیرامون خود نخواهد داشت.  هر چه در این کشور هست و هر دستاورد و حاصل و نتیجه ای که تا کنون داشته ایم، همه متعلق به مردم است و از آغاز قرار بوده مسئولان و مدیران کشور خود را کارگزار مردم و خادم و نوکر آنان بدانند. پس از پیروزی انقلاب در تمام مراحل سخت آشفتگی های دوران ترور منافقین و آشوب های مناطق مرزی کشور و سپس در دوران جنگ تحمیلی  حضور مسئولانه مردم و تعلق خاطرآنان به سرنوشت کشور و جامعه باعث حفظ نظام بوده است.    برای بقای این نظام و استمرار عظمت و اقتدار آن، مردم باید واقعا همچنان خود را صاحب کشور و نظام بدانند و با تمام وجود - نه در شعار و تعارف های رسمی- این واقعیت را احساس کنند و به چشم خود در زندگی روزمره شان ببینند.  این هدف ارزشمند و حیاتی تنها زمانی محقق می شود که مسئولان کشور در سطوح گوناگون هم این باور را داشته باشند و هم در عمل برای حصول و تثبیت آن در دل و جان شهروندان بکوشند.