امیر عباس نخعی=روزنامه نگار

بندر چابهار از تحریم‌ها معاف شد.بندری که تا چند ماه پیش بحث واگذاریش به هندی‌ها موجب شد تا با قرداد «ترکمنچای» مقایسه شود و بسیاری از رسانه‌ها و چهره‌های سیاسی آنرا زیر سوال بردند. انتقادها خیلی ساده بود.نگرانی از در اختیار قرار دادن یکی از بنادر ایران به یک کشور خارجی. قراردادی که برخلاف تصورات در دوره تحریم‌ها توانسته راه تنفسی برای کشور باشد.
متاسفانه تفاسیر سنتی از برخی مفاهیم در قرن 21 و عصری که به دیجیتال و جهانی شدن معروف است، کشور را می‌آزارد.
در عصر جهانی شدن باید پذیرفت بسیاری از مفاهیم دستخوش تغییرات بنیادین شده و اگر نتوانیم خود را با آن منطبق کنیم، نخواهیم توانست از سایر دستاوردها و قدرت‌های بدست آمده مراقبت و پاسداری مناسبی داشته باشیم. بسیاری از مخالفان دیروز قرارداد واگذاری بندر چابهار، با تاکید بر اقتصاد مقاومتی و نیروی متخصص داخلی و اینکه نباید استقلال کشور را به خطر‌انداخت و به دیگران متکی شد. مخالف واگذاری و حضور هندی‌ها بودند.
استقلال یکی از آن مفاهیم دگرگون شده در عصر جهانی شدن است.بهره‌مندی ازدستاوردها و منافع داخلی بدون همکاری و تقسیم آن با کشورهای دیگر ممکن نیست و اگر هم باشد شکننده است.


زمانی می‌توان امنیت یک کشور را حفظ کرد و از آن به درستی حفاظت کرد که کشورهای دیگر در منافع سرزمینی با یکدیگر شریک باشند.هدفی که نه تنها در ایران بلکه در بسیاری ازکشورها
(و به بیان دقیق‌تر در همه دنیا) انجام می‌شود مگر آنکه آن کشور در انزوای جهانی باشد.
هرچه اشتراکات جهانی کشورها بیشترباشد امنیت‌شان هم گسترش خواهد یافت. ایران امروزه تنها در حوزه‌هایی تحریم‌ها‌یش امکان ناپذیر است که با دیگران اشتراک منافع دارد.در صادرات برق به عراق و کسب درآمد تحریم نیستیم،چون این به نوعی تحریم عراق است نه ایران. در بندر چابهار تحریم نیستیم چون منافع هندی‌ها در خطر است و صادرات به افغانستان و تحریم این حوزه تحریم هند و افغانستان است تا ایران.
اگر امروز بجای این چند مورد استثنا قرارداد‌های شجاعانه‌ای داشتیم که در آن منافع اقتصادی خود را به صورت گسترده با دیگران به اشتراک گذاشته بودیم و یا به دیگران اجازه داده بودیم از منافع سرزمینی ما برای خود و به نفع ما بهره‌برداری کنند، امروز تحریم ایران دشوار تر بود.
چندی پیش ناظمی یکی از معاونان وزیرارتباطات در پاسخ به ممکن بودن تحریم اینترنت، تاثیر تحریم در اینترنت را جزیی دانست و تاکید کردکه اگر همین‌اندک تاثیر را نمی‌خواهیم
«باید خیلی خیلی به دنیا وصل باشیم و اگر امروز تعداد زیادی دیتاسنتر در داخل داشتیم و تعداد زیادی از سایت‌های دنیا را میزبانی می‌کردیم و تعداد زیادی از ارائه دهندگان خدمات ترجیح می‌دادند که در ایران میزبانی شوند، حتی شاهد این اختلالات جزئی هم نبودیم.»

نمونه‌های عینی این سخنان را می‌توان در عرصه‌های جهانی و به اشکال دیگرمشاهده کرد.اگر ترامپ با همه اشتباهاتش در ادامه جنگ اقتصادی و تحریم‌ها در مقابل چین تن به سازش داد و پکن هم تمام قد وارد این جنگ نشد، تنها دلیلش وابستگی‌های اقتصادی بیش از اندازه دو کشور به واردات از یکدیگر بود.متاسفانه امروز نگاه همه مسئولان به مقوله امنیت این چنین نیست.برخی هنوز گمان می‌کنند هرچه مرزها را ببندیم، هرچه کمتر در واردات به کشورهای دیگر وابسته باشیم،
امنیت مان بیشتر است.نگاهی کهنه به مقوله امنیت‌ نه تنها دیگر جواب نمی‌دهد بلکه ممکن است کشور را به لحاظ امنیتی با خطر مواجه کند.