ورزش ملی ایران در محاق

مهران محقق- در گذشته نه‌چندان دور هرگاه سخن از کسب مدال و اعتبار ورزش ایران در جهان پیش می‌آمد، بی‌درنگ نگاه و امید به سوی کشتی به عنوان ورزش ملی ایرانیان کشیده می‌شد. از المپیک 1948 لندن که پای ورزش ایران به میادین جهانی به طور رسمی باز شد تا المپیک ریو 2016 و سپس از بازی‌های آسیایی 1951 دهلی‌نو تا جاکارتا در 2018، در کنار وزنه‌برداری و همچنین در یکی دو دهه اخیر به لطف برخی رشته‌های رزمی و همچنین در مسابقات جهانی بیشترین مدال و افتخار توسط کشتی نصیب ایران شده است.
کشتی ایران در طول نزدیک به 70 سال، ابتدا در آزاد و سپس در فرنگی با کسب افتخار و معرفی قهرمانان بزرگ و گاه افسانه‌ای در زمره مدعیان این رشته ورزشی، جایگاه خاصی داشته است ضمن اینکه در مواردی هم با فرازونشیب و حتی چالش روبه‌رو بوده که با تلاش و همت دلسوزان این رشته ورزشی و حمایت مردم، از خطر گریخته است، اما در یک سال گذشته ورزش ملی ایران حال و روز خوبی ندارد و متاسفانه به بحران هویت رسیده است.
پس از نتایج ناامید‌کننده فرنگی‌کاران در المپیک ریو 2016 که با درخشش چند کشتی‌گیر آزادکار جبران مافات شد، اما و به دنبال آن عملکرد کج‌دار و مریز، سرانجام در جام‌جهانی بوداپست، عقب‌گرد و زنگ خطر ازهم‌پاشیدگی کشتی‌ ما به صدا درآمد تا یکی از بدترین نتایج تاریخ خود را بر جا بگذارد. بدون تردید کشتی، ورزش ملی‌ ایران، چوب مشکلات و چالش‌های کلی کشور و در نهایت بی‌تدبیری مسوولان را می‌خورد چراکه در رویدادی بی‌سابقه رییس فدراسیون کشتی، عضو هیات اتحادیه جهانی کشتی و... در عین حال سرمربی تیم‌های ملی، تا روز پیش از اعزام تیم به بوداپست در تهران دنبال گرفتن بودجه و دلار و... می‌دوید تا امکان سفر شاگردانش فراهم شود، به قولی تو خود حدیث مفصل بخوان!
بحران کشتی، بسیار جدی است موج انتقاد و استعفا، پایه‌های کشتی را می‌لرزاند. صدالبته نتایج به دست آمده در بوداپست، بهانه را برای این لرزش فراهم کرد اما خودمان را گول نزنیم، شرایط برای سقوط ورزش ملی از پیش مهیا شده بود.