امید درمانی به عمل است

رئیس‌جمهور روز گذشته در دانشگاه تهران از مفید بودن امید درمانی گفت، اما تلاش وی بر این بود که با گفتاردرمانی امید را به مردم بازگرداند. در این راستا باید اذعان کرد، بخشی از زمینه‌های ایجاد امید در اختیار رئیس‌جمهور قرار ندارد، گرچه بخش‌هایی نیز در اختیارات رئیس‌جمهور است و شاید وی منطبق بر آنها سخن می‌گوید. از این رو بخش‌هایی که که اساسا در اختیار دولت نیست به سیاست‌های کلان باز می‌گردد که رئیس‌جمهور سهم اندکی در آن دارد و سهم بیشتر در اختیار ارکان دیگر است که به مردم امید دهند یا مردم را ناامید کنند. اما ناامیدی در بخش‌هایی است که مربوط به قابلیت‌های درون دولت و شخص رئیس‌جمهور است. در حوزه‌های سیاسی همه شاهد بودیم که مردم با امید به آقای روحانی رأی دادند که حداقل ترکیب کابینه از افرادی باشد که در راستای مطالبات مردم گام بردارند و آن را باور داشته باشند. گرچه چیدمان دولت آقای روحانی بدین شکل نبود و حتی شاهد بی‌مهری‌های بسیاری به جریان حامی رئیس‌جمهور بودیم و رئیس‌جمهور با ناامید کردن جریان‌های حامی؛ خود بذر ناامیدی را در بین مردم و هواداران افشاند. به همین جهت بود که بسیاری از کسانی که می‌توانستند حضور فعالی در راستای کمک به دولت داشته باشند به انفعال کشانده شدند. در حوزه‌های دیگر در زمینه آزادی‌های سیاسی، اجتماعی ودفاع از آزادی بیان و... آقای روحانی نه تنها تا کنون قدمی برنداشته بلکه سکوت اختیار کرده است. بنا بر این مردمی که می‌بینند رئیس‌جمهور پیگیر مطالباتشان نیست در موجی از ناامیدی فرو می‌روند. در حوزه اقتصاد و معیشت مردم نیز مشاهده شد که به دلیل تیم ناهماهنگ اقتصادی دولت رویکردها و روندها به سمت و سویی رفت که نارضایتی‌های مردم را در پی داشت و موجب ناامیدی مردم از دولت در این حوزه شد. یکی از پیش زمینه‌های امید به آینده اعتماد مردم به حاکمان و مسئولانشان است. طبیعتا زمانی که این اتفاقات رخ می‌دهد امید مردم از بین رفته و جای خود را به ناامیدی می‌دهد. امید مردم نیز با گفتار، شعار و بیان مطالب در خصوص محسنات امید درمانی باز نمی‌گردد؛ بلکه امیدواری در سایه عمل و بازگرداندن رضایت به مردم است. بخش دیگری از ناامیدی‌ها که مربوط به حاکمیت است به‌واسطه همین دعواهای درونی داخل کشور پدید می‌آید. هنوز قضیه یکشنبه سیاه مجلس که در آن رئیس‌جمهور وقت به رئیس مجلس و قوه قضائیه اتهاماتی وارد کرد از یادها نرفته است. حال وقتی در این سطح اطمینان و اعتماد از بین می‌رود و همه یکدیگررا متهم می‌کنند، جایی برای امیدواری مردم به آینده باقی نمی‌ماند. در حال حاضر نیز دولت می‌تواند با پیگیری عملی وعده‌های داده شده، مطالبات مردم و پرهیز از گفتار درمانی و ایجاد امید عملی در مردم می‌تواند امید مردم به خود و آینده را بیشتر کند. صرف سخنرانی و دعوت مردم به امید راه به جایی نخواهد برد، بلکه آنچه که امید را به مردم باز می‌گرداند توازن میان گفتار و عمل است. تا زمانی که تعادلی میان گفتار و عمل نباشد و فاصله زیادی میان رفتارها، کردارها و گفتارها باشد و این فاصله کم نشود، قطعا نمی‌توان انتظار داشت که مردم به آینده و عملکرد دولت امیدوار باشند.
* سخنگوی حزب اعتماد ملی